Als je als kind beschermd wordt opgevoed in een klein dorpje en vervolgens op je 17de op eigen benen wil staan in de stad Amsterdam, dan hebben je ouders best lef als ze je laten gaan. De ouders van Talita hadden echter het volste vertrouwen in haar en terecht, want inmiddels is ze ruim 13 jaar met haar passie bezig en zit ze nu in Berlijn waar ze in het mooie Friedrichstadt-Palast optreedt: Talita Angwarmasse.
Vorig jaar woonde Talita een aantal maanden in Berlijn waar zij in de grootste show van Europa zong en danste. Een paar dagen na ons gesprek vertrekt ze weer voor een tijdje naar de hoofdstad van Duitsland om die show af te maken. Ze heeft daarbij veel aan de steun en het vertrouwen van haar ouders en zus gehad. Wat haar betreft, vormt het gezin een belangrijke basis bij wat je in het leven wil doen.
“Mijn vader (Tanimbar –red.) is op latere leeftijd naar Nederland gekomen om zijn familie te bezoeken. Vanwege de liefde van zijn leven is hij in Nederland gebleven, trouwde met haar en kregen samen twee dochters, waarvan ik de jongste ben. Ik kom uit een warm en muzikaal nest. Mijn vader speelt gitaar en zat in zijn tiener- en twintiger jaren in een band in Jakarta. Mijn moeder (Nederlandse – red.) speelde goed blokfluit. Ik kwam er zelf rond mijn tiende achter dat ik dat muzikale ook in mij had en mijn passie voor dansen heeft waarschijnlijk een link met mijn Nederlandse opa die vroeger tapdanste.
Wij werden thuis erg gestimuleerd hobby’s te hebben dat voor mij dansen werd. Ik was een verlegen meisje maar door te dansen, bloeide ik op. Mijn moeder was mij daarbij altijd tot steun. Heel fijn omdat het dansen al op vroege leeftijd vrij pittig was. Doordeweeks zat ik in Apeldoorn op school en in het weekend volgde ik in Amsterdam lessen bij Lucia Marthas om danstechnieken bij te leren. Ik vond het superleuk, heftig en ook eng. De mentaliteit van leeftijdsgenoten in Amsterdam was gewoon anders, ze waren beter gebekt.
Nadat ik de middelbare school goed had afgerond, verhuisde ik op mijn 17de naar Amsterdam om de Hbo-opleiding bij Lucia Marthas te volgen. Dat mijn ouders dat hebben toegelaten, was best een opgave voor hen. Ik ben tenslotte ook nog eens de jongste. Maar zij hadden er vertrouwen in dat ik goed terecht zou komen. Gedurende een jaar woonde ik met nog zes anderen in een huis. Wat mij betreft de beste basis voor een dorpskind uit Twello. Sindsdien ben ik niet meer teruggegaan naar het oosten. Ik stond dus al vrij vroeg op eigen benen.
Ik geloof heilig in mentale kracht
Nadat ik afstudeerde op mijn 21ste kwam ik eigenlijk meteen in het musicalwereldje terecht. Ik werd aangenomen voor twee producties van Joop van den Ende: Aida en Saturday Night Fever. Qua passie en discipline was het net als op de opleiding maar ik kreeg er nu iedere maand voor betaald. Dat vond ik wel raar in het begin. Sindsdien heb ik niet zonder werk gezeten en ik ben daar zo dankbaar voor. Moet je nagaan, we begonnen de opleiding met 18 personen, eindigde met acht en daar zitten nu nog vijf van in het vak, waarvan ik er een ben. Dus reden genoeg voor dankbaarheid.
Ondanks mijn liefde voor de musicalwereld weet ik dat aan dansen een houdbaarheidsdatum zit. Ik ben me daarom meer gaan richten op het zingen en ben later ook terechtgekomen in de inspreekwereld. Zo heb ik net een stem ingesproken in de film Peter Pan voor Zapp.
Ook zakelijk gezien heb ik mij ontwikkeld en sinds 2009 ben ik zelfstandig ondernemer. Het is wel een onzekere wereld, zowel zakelijk als in de entertainment maar ik geloof in mentale kracht. Je moet je eigen werk opzoeken en daar keihard voor knokken. Dat begint bij het erkennen van je eigen talent wat mede door de opvoeding van mijn ouders gemotiveerd wordt: geloven in jezelf, niet naast je schoenen lopen en bij jezelf blijven. En eerlijk zijn. Met eerlijkheid naar jezelf toe kun je naar anderen toe ook eerlijk zijn. Het heeft mij tot nu toe bijzondere kansen gegeven in mijn werkveld.
Ik zou kinderen willen vertellen: je mag er zijn!
Het werkveld is niet makkelijk, vaak ellebogenwerk zelfs. Hoe ik daarmee omga, heeft te maken met het feit dat ik op jonge leeftijd in Amsterdam woonde en studeerde. Ik vond dat toen zo eng. Lag dat aan de opleiding, de mentaliteit of de verandering van het dorpsmeisje naar een stadskind? Gelukkig was het gezonde nervositeit en heb ik me overal doorheen geknokt.
Natuurlijk heb ik ook struggles en teleurstellingen gehad. Op werkgebied was mijn grootste teleurstelling dat mijn rol als understudy in een musical verdween toen de hoofdrolspeelster zwanger werd. Ik was zo verdrietig en heb dat verdriet ook geuit. Je werkt er niet voor niets hard voor. Zo ga ik ermee om; ik kan het maar beter uiten tegenover diegene die daar verantwoordelijk voor is.
Dat is niet altijd zo geweest. Als kind was ik namelijk best verlegen en zo is iedereen wel eens onzeker. Met de ervaring die ik heb opgedaan en opdoe zou ik me graag willen inzetten voor jongeren met het doel om o.a. verlegenheid te overwinnen. Het is belangrijk om stimulans te voelen en ik zou ze dan ook graag willen stimuleren. Ik zou alle kinderen willen vertellen: je mag er zijn!
Het is belangrijk om te weten waar je vandaan komt. Maar uiteindelijk gaat het niet om je cultuur en gaat het om jou als talent. Talent is iets dat je gekregen hebt. Ik ben trots op mijn achtergrond maar je moet het in NL doen. Op eigen kracht, als mens. Daarbij wordt de maatschappij ook steeds harder dus is het belangrijk om je stem te laten horen. De bescheidenheid die de Molukse cultuur kent, kan daarin soms tegenwerken. Hoe slim je ook bent, hoeveel je ook weet, het gaat erom dat je het laat zien. Het is nu eenmaal realiteit dat je het in je leven zelf moet doen, het leven uitvoeren moet je zelf doen. Als je eerlijk bent naar jezelf dan kom je ergens. Niets is onmogelijk.
Door: Angelique Loupatty Foto’s: Gerard de Haan, Ellen Coert, Friedrichstadt Palast
