Rebecca Soumeru is pitcher van het Nederlandse softbalteam en reisde met haar team onder andere naar Amerika, Italië, Canada, Venezuela en in 2008 naar de zomerspelen in Beijing. In totaal is ze drie keer uitgeroepen tot beste pitcher van Nederland en één keer van Europa. Rebecca over winnen, verliezen en frustratie.

Way of life

“Sport in het algemeen vind ik heel belangrijk; softbal staat bij mij op nummer 1 en is voor mij een way of life. Nu we ons aan het voorbereiden zijn op het WK in Haarlem in augustus, moet alles daarvoor wijken. Of het nu familieaangelegenheden zijn, mijn vriend of werk. Alles lijdt eronder. Als je successen wilt behalen, moet je de focus ook wel op jezelf leggen. Nu helemaal, aangezien ik geblesseerd ben. Ik doe er alles aan om fit te zijn voor het WK, dus momenteel draait alles om mijn herstel.

Mijn blessure aan mijn heup liep ik in 2013 op. Vanwege belangrijke toernooien heb ik het heel goed kunnen volhouden maar toen die afgelopen waren, werd het toch echt pijnlijk. Sindsdien heb ik talloze onderzoeken ondergaan en veel specialisten gezien. Het is uiteindelijk overbelasting geweest. Nu komt het erop neer dat ik weer vertrouwen moet krijgen in mijn eigen lichaam.

Als topsporter beleef je extreem hoge pieken en diepe dalen, zoals nu het geval is met mijn blessure. Daar moet je mee leren omgaan. Wat niet meevalt want ik ben daardoor goed van de leg geraakt, frustrerend! Mentaal krijg je een flinke klap. Door er over te praten, leer ik er mee om te gaan. Dat kan ik niet alleen, daar heb ik hulp bij nodig en die krijg ik ook. Veel sporters denken “blijf sterk, doe dit voor jezelf en voor je team”. Maar zo simpel is het niet altijd. Mijn hoofd wil het graag, alleen mijn lichaam niet. Dat is gewoon frustrerend.”

Winnen en verliezen

“Ik wil altijd winnen. Winnen vind ik belangrijk. Maar een goede prestatie neerzetten met het team vind ik nog belangrijker. Vooral op internationaal niveau.

Mijn rol in het team is pitcher (Rebecca is ook één van de captains voor het NL team –red.), bij mij begint het. Op het moment dat ik ervoor zorg dat de slagvrouwen van de tegenpartij niet kunnen slaan, heb ik voor mijzelf een goede prestatie neergezet.

Als we verliezen dan kan ik er echt stuk van zijn. Het doet oprecht pijn. Vooral als ik zelf gefaald heb, dan kan ik er dagen ziek van zijn. Ik voel me dan letterlijk misselijk en wil het liefst met rust gelaten worden. Maar als een ander zich zo voelt dan voel ik met diegene mee en probeer ik diegene te troosten en erdoor heen te trekken.

Als topsporter kun je geen zwakte laten zien, anders denkt de tegenstander dat het een makkie wordt. Die eigenschap neem je als topsporter ook vaak mee in je dagelijks leven. Je wordt gehard omdat je een strijd hebt moeten leveren om goed te zijn in wat je doet. Ik vind het wel belangrijk dat je in je privéleven je zwakte wel laat zien en dingen los kunt laten. Ik vind dit overigens erg moeilijk, hahaha.

Er zijn mensen die denken dat alleen topsporters winnersmentaliteit hebben, maar eigenlijk heeft iedereen dat wel op zijn of haar gebied. Als sporter wil ik wat achterlaten, dat wil jij met wat jij doet voor je werk of je passie toch ook? Uiteindelijk wil iedereen winnen.”

Offers

“De offers die ik moet brengen voor topsport zijn veel en vrij extreem.

Ik wil de beste zijn dus in eerste instantie moet ik gezond zijn. Een ander groot offer is mijn sociaal leven. Naast mijn werk (Rebecca werkt twee dagen per week –red), train ik vier dagen à drie uur per week op het veld, twee keer per week in de sportschool en in het weekend heb ik twee wedstrijden. Op die dagen kan ik verder niets doen dan werken, trainen, eten en slapen. Als ik de hele dag getraind heb, heb ik dus niet altijd veel zin of tijd om met vrienden of familie af te spreken. Gelukkig begrijpen ze dat. Waar ik wel altijd bij ben, is Kerst en Oud & Nieuw, maar dat komt omdat we dan winterstop hebben. Maar voor de rest is het aankijken. Mijn zus is midden in het softbalseizoen jarig. De keren dat ik op haar verjaardag was, kan ik op één hand tellen.

Nu ik geblesseerd ben, komen er ook andere zaken bij kijken. Mijn vriend bijvoorbeeld, die iedere keer moet dealen met mijn frustraties. Ik mag momenteel wel flink balen van mijn blessure maar ik besef heel goed dat ik gezegend ben met een supporting vriend, familie, vrienden en werkgever. Zij zijn erg belangrijk voor mij. Mede dankzij hen kan ik presteren.”

Sporten voor kids

“Sporten is leuk! Je bent bezig, je doet iets waar je blij van wordt en het geeft je iets anders om over na te denken. En je krijgt er ook discipline door.

Ik kom zelf uit een heel sportief gezin. Mijn moeder zat tot haar 15^de op ballet, mijn vader deed aan volleybal en badminton, mijn zus Sabrina is een oud softbal international en mijn zus Charissa is een oud taekwondoka International. In het weekend stonden we vaak in een sportzaal en waren we met sport bezig. Onze ouders hebben ons nooit gepusht maar stonden wel voor alles open.”

Waardevolle lessen door teamsport

“Je leert om samen te werken; niet alleen met elkaar maar ook voor elkaar. Omdat je een individuele positie hebt in het team werk je ook aan jezelf, om beter te worden in wat je doet. Je leert in een team ook om door te zetten want als je opgeeft, laat je het team in de steek.

Verdriet, overwinning, frustratie, dat soort dingen deel je met elkaar. Je teamgenoten kunnen ook als familieleden aanvoelen. Als het met mij niet zo goed gaat, staan ze voor mij klaar en andersom. Je leert er voor elkaar te zijn en rekening met anderen te houden.

Tegen alle kinderen wil ik zeggen: kies een sport die je leuk vindt. Het hoeft niet zo extreem te zijn zoals bij mij, maar ga lekker bewegen!”

Door Angelique Loupatty Foto’s privébezit