*** For the English version of the interview with Sonny Emory, please click here. ***

Hij gelooft dat succes een combinatie is van een God gegeven talent, het afmaken van je opleiding, je talent ontwikkelen en lange termijn doelen stellen. De legendarische drummer: Sonny Emory.

Van 1987 tot 1999 was hij de de drummer van de legendarische formatie Earth, Wind & Fire. Sindsdien heeft Sonny o.a. opgetreden met Stanley Clarke, David Sanborn, Bette Midler, Al Jarreau, Boz Scaggs, Joe Sample en de Crusaders. Afgelopen week was hij in Nederland voor een optreden met Jeff Lorber. Vlak na zijn optreden in de North Sea Jazz Club in Amsterdam, spreken we met hem in zijn kleedkamer over identiteit, passie en onderwijs.

Hoe draag je als African-American je identiteit (uit)?

Ken en begrijp je geschiedenis, dat vind ik belangrijk; daar begint het voor mij. Als African-American man, opgegroeid in Amerika heb ik Afrika slechts bezocht. Ik ben daar niet opgegroeid maar weet dat mijn roots daar liggen. Dus ik ben in de geschiedenis van mijn volk gedoken. Ieder kind zou eerst moeten weten wat zijn/haar geschiedenis is. Dat vergt misschien wel wat onderzoek maar het laat heel goed de ontberingen en overwinningen zien die je voorouders hebben meegemaakt. Veel zwarte kinderen in Amerika weten bijvoorbeeld niet dat Afrikaanse stammen vroeger uit koningen en koningen bestonden. Als je al die informatie in een perspectief zet en kinderen de tijdlijn van de geschiedenis laat zien, geeft ze dat een gevoel van trots, respect en waardigheid.

De geschiedenis van de Afro-Americans kent helaas ook verschrikkelijke hoofdstukken.

Negatieve stukken uit je geschiedenis, in mijn geval vol haat en kwaad, verander je niet. Je kunt ze alleen doorgeven aan de volgende generatie en ze de waarheid en waarde daarvan leren. Helaas heeft geschiedenis wel resteffecten op de maatschappij, zowel psychologisch als lichamelijk. Neem zoiets als een vooroordeel, dat bestaat nog.

De wereld is nu eenmaal wat het is. De maatschappij is nu eenmaal wat het is. Je moet jezelf onderwijzen om binnen die wereld, binnen die maatschappij met anderen te concurreren. Om bijvoorbeeld een leuke baan te kunnen vinden. Of überhaupt een baan. Onderwijs vind ik ook de sleutel tot veel goede dingen.

Er zijn kinderen die, door hun geschiedenis of wat ze hebben meegemaakt, het gevoel hebben geen recht te hebben op succes.

Voor kinderen is het belangrijk om eerst in contact te komen met wie zij zijn als mens. De volgende stap is om hun passie te ontdekken. Er zijn te veel mensen die door het leven gaan zonder te weten wat hun passie is.

Voor mij lag het voor de hand, ik ben verliefd geworden op muziek. Mijn ouders hebben mij daar volledig in gesteund. Ik kom uit een lijn van muzikanten. Mijn opa, oma, moeder en vader. Ze waren allemaal muzikanten dus ik groeide daarmee op en heb nooit getwijfeld of muziek mijn ding zou zijn. Toen ik opgroeide heb ik wel eens andere interesses gehad. Ik wilde een tijdje architect worden en ik was daarnaast totaal gefascineerd door het weer dus wilde ik meteoroloog worden. Desondanks ben ik de hele tijd muziek blijven studeren. Tijdens de middelbare school, bloeide mijn liefde voor muziek helemaal op.

En om terug te komen op je vraag. Ik blijf het zeggen: voor kinderen is het echt, echt, echt heel belangrijk om hun passie te identificeren. Waar houden ze van? Waar genieten ze van?

De Molukse, Indische en Indonesische gemeenschap barst van de talenten. Je ziet ze alleen nauwelijks op grote podia.

Insert 1 Sonny Emory_small

Insert 2 Sonny Emory_small

Wat belangrijk is om te weten…wat je echt moet beseffen, is dat er binnen de muziekwereld enorm veel concurrentie is. Niemand kan daar omheen. Je moet jezelf daar dus serieus op voorbereiden. Veel succesvolle mensen hebben zich op enig punt goed voorbereid. Succes komt niet zomaar aanwaaien. En dat is wat kinderen moeten beseffen; je zult hard moeten werken om iets te bereiken. Als je weet wat je passie is dan maakt het dat wel makkelijker, zoals bij mij.

Ik vertel mijn studenten (Sonny heeft een drum clinic in Amerika – red) ook altijd: “Als je niet van muziek houdt, en dan bedoel ik niet echt van muziek houdt, dan ga je het op enig moment opgeven”. Omdat het eenmaal een harde wereld is en je kiest niet voor een simpele carrière als je muzikant wilt zijn. Er zullen momenten zijn dat je het echt te gek vindt wat je doet en er zullen momenten zijn dat je een hekel krijgt aan sommige aspecten van muzikant zijn.

Hoe houd jij het vol in de muziekwereld waarvan je zegt dat die zo hard is?

Door spiritualiteit. Ik geloof in positief denken, in het visualiseren van wat je wilt bereiken. Stel haalbare doelen voor jezelf dan kom je er wel maar doe het stap voor stap. Sommige kinderen willen snel beroemd worden. Gaat niet gebeuren. Het zou ook mooi zijn als volwassenen dat hun kinderen leren: “je kunt bereiken wat je wilt maar tussen stap 1 en stap 2 zit veel werk dat moet gebeuren.”

Heb jij rolmodellen gehad in je leven?

Ik had er meerdere. Mijn ouders waren leerkrachten op een openbare school, veel van hun vrienden waren ook leerkrachten dus ik werd omgeven door mensen die in mij wilden investeren. Zelf een rolmodel zijn, vind ik belangrijk. Daar hoort een stuk verantwoordelijkheid bij. Dat geldt ook voor mijn bekendheid. Ben je ervan bewust dat je een kunstrichting vertegenwoordigt en sta stil bij de mensen die jou voorgingen. Mensen die een positieve bijdrage geleverd hebben aan, in mijn geval, de muziek. Die wil je niet neerhalen, daar wil je juist een schepje bovenop doen, verrijken. Die principes moet je kinderen bijbrengen.

Wat dat betreft zijn kinderen geweldig. Kinderen willen heel graag begeleid worden en iemand in hun omgeving hebben die zegt “Nee, doe dat niet maar dit wel.” Ik denk dat een deel van het probleem met kinderen tegenwoordig is dat ouders niet verantwoord opvoeden. Natuurlijk zijn er geweldige ouders maar ik denk dat veel ouders een steekje laten vallen doordat ze stoppen met het opvoeden van hun kinderen. Mijn theorie daarover is dat die ouders zelf ongelukkig en ontevreden zijn over hoe hun leven is verlopen. Wat je dan krijgt, zijn ouders die nooit hun passie hebben ontdekt en een baan hebben waar ze niet happy zijn. Vervolgens geven ze hun kinderen niet de aandacht waar ze werkelijk behoefte aan hebben. Dan heb je dus kinderen die ongelukkig en ontevreden zijn waardoor ze geen goede keuzes maken of het verkeerde pad opgaan. En dat geven ze weer door aan hun kinderen.

En als je in een situatie zit dat je kinderen inderdaad een verkeerd pad opgaan?

Liefdevol benaderen. Dat is wat mij betreft het beste. En dat gaat soms samen met streng zijn, tough love. Ik ben iemand van discipline; als je iets goed doet dan word je beloond. Doe je iets verkeerds dan volgt er straf. Zo simpel is het voor mij. Ik heb zelf twee zoons die het te gek vinden om in de studio op te nemen en projecten uit te werken. Slechte cijfers op school? Geen studio!

Als je volledig betrokken bent bij het leven van je kinderen dan weet je of ze iets doen uit baldadigheid of omdat ze er zin in hebben. En je weet ook wanneer ze echt een fout begaan hebben. Dus als kinderen fouten maken dan kun je ze niet zomaar straffen zonder te weten wat erachter steekt.

Treed je als opvoeder in de sporen van je ouders?

Niet alleen van mijn ouders. Ik heb in mijn leven veel leerkrachten van verschillende etniciteiten gehad die oprecht in mij geïnteresseerd waren. Ik voelde die interesse ook. Zij corrigeerden mij als ik verkeerde dingen deed. Dan zeiden ze “Sonny, don’t do this. Don’t get absorbed with the wrong stuff”. Alles komt eigenlijk neer op liefde hebben voor het kind.

Door: Angelique Loupatty Foto’s: Sonny Emory