Ze pakt dingen op die haar leven mooi en zinvol maken en werkt daar keihard voor. De keerzijde daarvan is dat je ook keihard onderuit kunt gaan. Dat gebeurde ook. Twee keer. Ze heet Jeanet Dorothy Martherus en zij is singer, songwriter en ondernemer. 

Jeanet komt uit een kleurrijk gezin. Haar ouders zijn allebei in Indonesië geboren. Haar vader is half Chinees, kwart Armeens, kwart NL/Frans. Haar moeder is half Chinees, half Indisch.

 

Artistiek

“Op artistiek vlak heb ik altijd veel gedaan. Wij allemaal toch in Indische en Molukse families? Mijn muzikaliteit en passie voor muziek is afkomstig van mijn vader. Mijn vader was al vanaf mijn geboorte veel bezig met gitaar spelen en zingen. Hij speelde in de band ’the Cruel Cats’, waar hij de leadzanger was en gitaar speelde. Hij was er heel gepassioneerd over en ik ben zo ontzettend blij dat ik die passie van hem mocht overnemen. Mede door mijn vader ben ik de artiest die ik vandaag ben.

Ik speelde vroeg veel piano en zong daarbij, maar niemand vond dat echt goed. Toch hield ik vol omdat ik zingen simpelweg leuk vind. Ik ben in allerlei bandjes gaan zingen en uiteindelijk door het vaak te doen, ontdek je ook meer van jezelf als zangeres. Bijvoorbeeld wat je niet moet doen, wat niet bij je past of wat niet voor je is weggelegd. De zangprojecten waar ik nu aan meewerk, is hoe ik mijzelf als zangeres wil zien.

Sinds kort zing ik bij de Stanyos Young Band. Dat is allesomvattend voor wie ik ben als zangeres. We spelen Jazz maar ook een beetje rauwe soul zodat ik lekker kan schreeuwen. 

Een ander zangproject is Soul-Ty, een soulful house project dat voornamelijk door buitenlandse radiostations gedraaid wordt. Naast de zang verzorg ik de melodielijn, de teksten en de videoclips. 

Mijn nieuwste project heet Song on Request en dat doe ik samen met Randy Hoekwater. Een lieve man waar het meteen goed mee klikte. Dat vind ik ook belangrijk, een menselijke klik met iemand waarmee je samenwerkt. Song on Request is heel spontaan ontstaan. Ik kreeg een verzoek of ik een lievelingslied wilde inzingen van iemand die dat cadeau wilde doen. Dat vond ik zo’n leuk idee dat we dat meteen hebben uitgewerkt. Hoe vaak gebeurt het wel niet dat je iemand iets speciaals wilt geven voor een verjaardag of speciale gelegenheid, maar je weet niet wat. Iedereen heeft al zoveel tegenwoordig. We zijn vier weken geleden gestart en inmiddels hebben we zes requests gekregen.”

 

Christelijk, streng en warm

“Mijn opvoeding was streng en christelijk. Mijn grootouders van moeders kant waren leerkrachten op hun eigen school in Indonesië. Waarschijnlijk komt het daar vandaan dat wij met een bepaald ritme en strengheid zijn opgevoed. Na school moesten we ook direct aan ons huiswerk terwijl andere kinderen buiten speelden. En iedere zondag gingen we naar de kerk.

Dat de opvoeding streng was, komt ook door de bewijsdrang die mijn moeder had. Zij komt uit een gezin van hoog opgeleide mensen. In NL bleek het diploma van mijn moeder niet geldig. Ze moest opnieuw haar diploma halen maar als je twee kinderen hebt, en zeker in die tijd, ging dat niet. Daarbij werd mijn moeder ook anders aangekeken. We woonden toen in Zutphen en daar viel ze op; ze was anders en sprak gebrekkig Nederlands. 

Mijn broer en ik hebben ook een warme opvoeding gekregen. Iedereen was welkom en mensen mochten altijd aanschuivenom te eten. Die gastvrijheid heb ik overgenomen. Ook bij mij zijn mensen welkom om een hapje mee te eten. En ik help graag anderen. Het is namelijk niet vanzelfsprekend dat iedereen het goed heeft. Ook dat heb ik vanuit mijn opvoeding meegekregen: blijf de ander waarderen en respecteren ook al zijn ze niet aardig tegen je. Dat vind ik wel typisch iets uit de Indische opvoeding.

Na de basisschool begon ik mij steeds meer tegendraads te gedragen. In tegenstelling tot mijn broer zette ik me echt af tegen mijn ouders. Ik wilde bijvoorbeeld persé naar de (openbare) Stedelijke School. Het feit dat ik daar bijna twee jaar gepest werd, gaf me nog een extra duwtje om te rebelleren. Ik wilde, net als andere kinderen, meer vrijheid, leuke dingen doen en niet meer naar de kerk gaan. Daar hadden mijn ouders ontzettend veel moeite mee. Toch gaven ze mij de ruimte omdat ze overtuigd waren dat ik die periode wel zou ontgroeien. Die ruimte heeft mij, zeker achteraf gezien, enorm goed gedaan. Wat dat betreft heb ik hele stoere ouders. Daar mag best een lintje voor uitgedeeld worden. Een kind opvoeden is echt niet makkelijk.”

 

Keihard onderuit

Jeanet is twee keer overspannen geweest. De eerste keer was rond haar 17de. De tweede keer was ze 22. Beide keren vanwege haar perfectionisme.  

“Als je gepest wordt, ga je anders denken. Ik dacht dat ik volwassen was. Dat was ik op mijn 17de natuurlijk niet. Ik was volop aan het beesten en ik had drie baantjes. Ik was geobsedeerd door geld, wilde mooie kleren en uitgaan. Het totaalplaatje moest kloppen. En dat werd me te veel.

Mijn ouders wisten niet wat dat betekende, overspannen zijn. Dus ik was redelijk op mijzelf aangewezen. Op enig moment besloot ik er een jaar tussenuit te gaan. Ik vertrok naar Ibiza om entertainmentwerk te doen in een groot hotel. Dat heeft me goed gedaan. Ik had de tijd om na te denken over mijzelf en wie ik was. Daar heb ik bijvoorbeeld ontdekt dat ik sterk ben. Terwijl mijn collega’s aan de drank en drugs waren, hield ik daar afstand van. 

Eenmaal terug in NL had ik het wel gehad met dat rebelse. Dat werkt uiteindelijk gewoon niet. Ik besloot dat ik iets met mijn leven wilde doen. Dat werd de opleiding musical en dans aan het Fontys Tilburg. Tijdens de opleiding ben ik er helemaal voor gegaan en vocht voor alles. Die vechtersdrang zorgde ervoor dat ik of hard op mijn bek ging of straalde. 

Daarbij was ik erg ambitieus. Ik wilde de beste performer zijn, de beste danseres en ook een goed sociaal leven hebben. Alles moest piekfijn zijn. Niet veel later raakte ik weer overspannen. Toen ik daarvan herstelde, besloot ik verder te gaan en niet meer om te kijken.

In de jaren die volgden, heb ik ingezien dat niemand perfect is. Ik heb leren erkennen wie ik ben en wat ik kan. Dat wat ik niet kan of minder goed kan, accepteer ik. Die rust zorgt ervoor dat ik dingen optimaal doe. Maar wel binnen mijn bereik. Ik ben nog steeds perfectionistisch maar ik weet dat ik niet moet doordraven.”

 

Als je niet linksaf had moeten gaan dan ga je gewoon rechtsaf

“Tijdens de opleiding werd ik richting de musical gepusht. Ik heb uiteindelijk aan drie musicals meegewerkt: Supermodel the Musical, Hairspray en Spamalot. Een leuke tijd maar het was niets voor mij. Ik ben nogal onrustig van aard en in een musical heb je nu eenmaal een script waar je je aan moet houden. Je kunt je eigen creativiteit er niet in kwijt. Het musicalavontuur bracht mij uiteindelijk wel weer op een ander pad, dat van ondernemen.”

 

Branie(schopper)

“In 2011 heb ik samen met een vriendin/compagnon Branie opgezet. Branie is een bureau dat o.a. talenten scout voor uiteenlopende projecten. De naam was overigens snel bedacht. Ik wilde een naam die bij mij past en dat werd dus Branie; ik ben wel een doerak, een branieschopper.

De zakelijke kant was nieuw voor mij. Ook daar probeer ik trouw te zijn aan mijzelf. Wat ik belangrijk vind, is dat je je ervan bewust bent dat je elkaar nodig hebt. Dat je erkent wie jij bent, wat je aandeel is binnen het bedrijf en dat je de ander erkent en zijn/haar aandeel, capaciteiten en kwaliteiten. Mensen proberen nog steeds in een hiërarchie te leven. Dat werkt niet. Hoe je omgaat met mensen is belangrijk, dat je gelijkwaardigheid biedt. Als je dat kunt dan zal alles vloeien; dat weet ik zeker. Uiteindelijk denk ik dat het in het leven o.a. gaat om het erkennen van jezelf en een ander. 

 

Gewoon gelukkig

“Bij alles wat ik doe, ga ik ervoor. Dat betekent niet over lijken gaan, egoïstisch denken en jezelf naar de top trekken. Je kunt niet in je eentje groot worden, je hebt elkaar nodig.

Al het vallen, opstaan, goede en minder goede ervaringen hebben ertoe geleid dat ik voor mijn 30ste dicht bij mijzelf sta. Dat uit zich ook in de relatie naar mijn ouders en broer. Natuurlijk zit ik nog in een leerproces, maar de relatie met mijzelf, familie, gezin en omgeving is nog nooit geweest zoals het nu is. Dat is ook te danken aan mijn vriend Thomas. Wij praten veel en echt over alles! Hij ziet mij en daar ben ik hem dankbaar voor. Ik ben gewoon gelukkig nu.”

Door: Angelique Loupatty.

Foto’s/video’s: Fabian Sinay, Joep Verhaeg, Bose, Soul-ty, privémateriaal

_________________________________________________________________

Never too old to learn // eigen productie

[youtube width=”400px” height=”300px”]K5EEpgmckWQ[/youtube]

For one night // Soul-ty 

[youtube width=”400px” height=”300px”]_teodEngRFk[/youtube]