Zoeken
Sluit dit zoekvak.

BLOG

We vertrokken. Zonder te weten dat het voorgoed was.

BLOG

We vertrokken. Zonder te weten dat het voorgoed was.

Toen ik in 2005 voor het eerst na lange tijd Ambon stad bezocht, vielen de sporen van de religieuze conflicten van eind jaren ’90 mij als eerste op. Afgebrande en verwoeste gebouwen vormden het decor van deze dichtbevolkte stad. Alleen wie er echt middenin heeft gestaan, weet hoe angst in die tijd voelde. Daniella Gaspersz (26) is er één van.

*** English version please ***

Vanwege de religieuze conflicten liet Daniella (toen 11), zonder dat ze zich er toen bewust van waren, samen met haar familie Ambon achter en begon aan een nieuw leven in Australië. Dat was niet makkelijk. Wennen aan een modern land was al lastig genoeg. Dat Daniella daarbij de Australische nationaliteit kreeg terwijl ze een Nederlandse en Molukse achtergrond heeft, bracht ook nog eens gemengde gevoelens met zich mee. Hoe ging ze daarmee om en wat bracht het nieuwe begin in Australië haar? Maar in dit eerste deel van haar verhaal vertelt ze over de herinneringen aan de religieuze conflicten.

Wat herinner jij van de religieuze conflicten op Ambon?

19 januari 1999 was de dag waarop de religieuze conflicten ontstonden. We waren die dag op bezoek bij mijn opa en oma, die in Wayame woonden en van daaruit gingen we naar mijn oom in Laha. Op het moment dat we daar waren, werd mijn vader plotseling gebeld op zijn mobiele telefoon. Een wonder dat hij die bij zich had, want hij vond het maar een onhandig groot en zwaar ding en liet het daarom vaak thuis. Het was mijn tante die belde en in paniek vertelde dat wij beter niet terug konden gaan naar Ambon stad. Er werden op dat moment mensen op straat vermoord en het zou onveilig zijn om naar huis te gaan. Teruggaan was dus geen optie en we besloten in Laha te blijven. Omdat we de ernst van de situatie niet konden inschatten, deden we ’s avonds alle lichten uit en hielden ons stil.

De volgende ochtend keek ik naar buiten en zag in de verte dat de lucht grijs gekleurd was door de rook van brandende gebouwen. We hadden geen flauw idee wat ons te wachten stond en wat nu de bedoeling was. Het enige wat we wisten, is dat we alert moesten blijven; we waren bang om aangevallen te worden.

Insert Daniella Gaspersz at Lelisa Beach- Namalatu
Daniella, nog in een onbezorgde tijd, in Namalatu.

We bleven een paar dagen in het huis en ondertussen ging mijn vader op zoek naar mogelijkheden om naar Naku uit te wijken, de kampong van mijn vader. Na in spanning te hebben afgewacht, kwam hij gelukkig terug van zijn zoektocht. Hij had geregeld dat iemand ons met een speedboot via een omweg naar Naku kon brengen. Je wist niet wie je vijand was en daarom waren alle beslissingen die je nam in die tijd risicovol. Het was zo zwart wit in die tijd: Moslims versus Christenen. Omdat wij Nederlands bloed hebben, wat ook te zien is aan onze lichte huidskleur, kregen we al heel snel de stempel Christenen opgedrukt. Gelukkig was de man van de speedboot een goed persoon en vertrokken we naar Naku. Het was zeker geen fijne boottocht. Onze kleine speedboot kreeg regelmatig klappen van de meters hoge golven. Mijn vader, moeder, zusje en ik waren kletsnat. Na een paar uur doorvaren, was daar eindelijk, Godzijdank, Naku in zicht. Omdat die kampong veilig was, zouden we daar voorlopig blijven. Naku ligt hoog in de bergen dus we konden aanvallen en vijanden goed in de gaten houden. Dagelijks hadden we uitzicht op gebouwen die in vuur en vlam stonden en hoorden we het geluid van ontploffende bommen.

Mijn broer heeft weinig van deze gebeurtenissen meegemaakt. Hij was in die tijd in Jakarta om zich voor te bereiden op zijn studie in Melbourne, Australië. Wij wilden hem graag opzoeken maar hoewel de spanningen op Ambon op dat moment iets waren afgenomen, vlogen er nog geen commerciële vluchten vanuit en naar Ambon. De enige mogelijkheid die we hadden, was om mee te reizen met de Hercules; een met mensen, kleding en kippen volgepropt militair transportvliegtuig. We besloten te gaan en trokken de deur achter ons dicht, niet wetende dat het voorgoed zou zijn. Even later zijn mijn opa en oma vanuit Ambon naar Kalimantan gevlucht. Helaas was hun huis ook afgebrand.

Vanuit Jakarta konden we alles regelen om naar Australië te vertrekken. We zouden een maand bij mijn broer blijven die na zijn studie zou terugkeren naar Ambon. Toen de maand voorbij was, bleken de conflicten nog steeds voort te duren en alleen maar erger werden. We wilden niet nog een keer angst hebben voor ons leven en zo kregen we toestemming om ons verblijf in Melbourne te verlengen. Van het één kwam het ander en later kregen we toestemming voor onbepaalde tijd. Vanaf dat moment ging alles heel snel. Mijn ouders vonden een huis en een school voor mijn zusje en mij.

We vertrokken uit Ambon met slechts elk één koffer en begonnen een nieuw leven. Daarmee werd een nieuw begin gemaakt, voor een betere toekomst.

De volgende keer: hoe was het voor Daniella om zich te moeten aanpassen aan haar nieuwe leven in Australië en gaat ze ooit terug naar Ambon?

Tekst: Christina Meijer
Fotografie: Daniella Gaspersz

Deel dit artikel:

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *