Passie voor beeld en geluid
“Het gezin waar ik uit kom is erg creatief. Mijn zus is animator en mijn moeder kunstenares. Zelf ben ik van kleins af aan al bezig met verhalen schrijven, tekenen en stripboeken maken. Mijn vader nam mij ook vaak mee naar films. Op de middelbare school kreeg ik van mijn kunstdocent een camera in handen met de opdracht een filmpje te maken. Sindsdien is dat verder uitgegroeid.
Wat ik zo mooi vind aan beeld en geluid is dat ik iets kan vertellen zonder het zelf hardop te zeggen. Dat je een emotie kunt vertellen door middel van kunst. Of dat nou muziek is of een schilderij of film. Als jong kind was ik best introvert en wat ik vaker zie bij introverte kinderen is dat ze zich wel goed kunnen uiten via sport of kunst. In mijn geval is dat via film. Het feit dat de kijker een eigen interpretatie heeft van een film vind ik erg interessant. Dat zag ik ook bij Bunda di Rumah, waar verschillende reacties uit het publiek op kwamen. Mensen die weinig van de geschiedenis weten, waren erg gefascineerd en mensen die het verhaal wel kennen, vonden het erg interessant.”
Inspiratie voor Bunda di Rumah
“Mijn vader, die Indisch/Moluks is, en de rest van zijn familie spraken heel weinig over de Molukse geschiedenis in Nederland. Ze zijn ook vrij vernederlandst. Voor mijn vader was het ten tijde van de treinkapingen overigens best ongemakkelijk. Hij was dienstplichtig en daar stond hij dan in zijn militaire pak terwijl hij Molukkers tegenkwam. Hij werd wel eens gezien als landverrader. Mijn zus en ik wilden op een gegeven moment meer weten van onze roots en zijn de laatste jaren dingen gaan uitzoeken, o.a. via familieleden. Toen ik de oproep van CinemAsia las, zag ik de kans om iets over de Molukse geschiedenis te schrijven. De periode van de treinkaping is er één die veel mensen vergeten zijn (behalve de Molukse gemeenschap) en door het onderzoek is het weer actueler geworden. Ik heb mij daarin verdiept door veel te lezen en naar docu’s te kijken. Zelf heb ik het niet meekregen maar ik kan het mij helemaal voorstellen dat het een heftige periode was en dat het nog steeds een gevoelig onderwerp is voor de Molukse gemeenschap.”
“Als mensen mij vragen naar mijn afkomst dan zeg ik dat ik ook Moluks bloed in me heb. Daarop kreeg ik een paar keer de vraag ‘wat zijn Molukkers?’ Dat vind ik best pijnlijk.”
Film met een boodschap
“Ik wil graag een discussie starten met de film. Het is een periode waar zoveel mensen niets van weten, waar ik mij over verbaas. Dus daar wilde ik een mooie film van maken en van een andere kant belichten. Bovendien zijn er weinig Molukse films gemaakt. De films die er zijn, zoals over Wijster en De punt, vind ik een eentonig beeld geven en niet echt objectief. Er is meer aan de Molukse traditie en cultuur dan wat daarin vertoond wordt. Er zijn nu wel meer mensen met een Molukse afkomst met film maken bezig. Gelukkig maar want ik vind de Nederlandse film iets te blank en dat terwijl het zo’n multicultureel land is. En niet alleen multicultureel, de samenleving kent bijvoorbeeld ook gescheiden mensen en homoseksuelen. Die zie je ook niet snel terugkomen in de media zoals in reclames.”
Meer dan vermaak
“Ik wil mensen graag aan het denken zetten. Dat vind ik zelf ook fijn aan films en eigenlijk kunst in het algemeen. Er is niets mis met films voor pure vermaak maar zelf vind ik het belangrijk als een film meer doet dan dat. Dat het je emotioneert en dat je er vragen over gaat stellen. Als je een film maakt dan weet je dat natuurlijk niet van tevoren, daarom bespreek ik onderwerpen met medestudenten en laat ik scripts ook door familie en vrienden, als een beeld- en testpubliek, lezen. Voor mijn opleiding moet ik vier films per jaar maken. Korte films met iedere keer weer een focus op iets anders, zoals fictie en experimenteel. Daarom vond ik het heerlijk om aan Bunda di Rumah te werken omdat het gewoon een mooi verhaal is en niet te experimenteel.”
Vooral doorgaan
“We hebben een heel goed team gehad voor Bunda di Rumah. Het zou daarom ook zonde zijn als we verder niets doen met de film dus we gaan Bunda di Rumah naar verschillende festivals sturen in de hoop dat ze het gaan vertonen. Dat zou ik heel mooi vinden. Zelf wil ik zo lang mogelijk doorgaan met films maken, het liefst ook op internationaal vlak. Mijn grote voorbeeld daarin is Martin Scorsese. Hij is al flink op leeftijd maar maakt nog steeds goede films. Van zijn film “The Wolf of Wallstreet” bijvoorbeeld, zou je niet zeggen dat de regisseur al zo’n hoge leeftijd heeft. Die man is zo betrokken en zo scherp. Dat vind ik hele mooie eigenschappen.”Raoul (22 jaar) is student Audiovisuele Kunst aan het Sint Lukas in Brussel en heeft (mee)gewerkt aan acht producties, waaronder de internet commercial Dutch Ink en de korte film ‘Ophangen. In 2009 en 2012 won hij respectievelijk een speciale juryprijs van de Ziggo High School Movie Awards en de Best Open Film Award voor zijn muziekvideo ‘Shagging Ponies-Flirting Eyes’.
