In Surabaya ligt mijn vader, Theo van Dort, begraven op ereveld Kembang Kuning. De Oorlogsgravenstichting had bloemen voor ons klaargezet om bij de kruisen te zetten en gaf ons na afloop hapjes en flesjes water. Tot mijn verbazing waren er twee kranten aanwezig om mij, de penyanyi (zangeres) van het lied ‘Geef mij maar nasi goreng’ op de foto te zetten. Wat een eer!

Wat mij opviel in Indonesië was dit: het zag er heel welvarend uit. Er reden alleen maar mooie auto’s, SUVS. Er waren bijna geen bedelaars te vinden en de stad Surabaya zag er schoon uit. Er is daar echt geen crisis zoals hier. Daarnaast blijft het natuurlijk mijn geboorteland dus ik heb opnieuw genoten van het prachtige landschap, het heerlijke eten en de allerliefste gemoedelijkheid van de bevolking. Ik krijg nooit genoeg van de vergezichten, de sawa’s, de klapperbomen, de bloeiende heesters en de geur van melati en sêdêp malam. Terwijl wij al veel gereisd hebben door Indonesia, van Sumatra tot Nieuw Guinea, ben ik iedere keer weer verrast over de schoonheid van de archipel. En ik ben ook verbaasd om weer een nieuw natuurgebied te ontdekken wat er ook alweer schitterend uitziet. In Yogyakarta sliepen we in een fantastisch hotel: Phoenix. Zo hadden wij het nog niet meegemaakt. Een ontbijt om van te dromen, begeleid met zachte rindik of gamelanmuziek. Behalve het Europese ontbijt was er een Indonesisch, Chinees, Italiaans en echt Javaans buffet. Wat een heerlijkheden allemaal! Behalve de bekende gerechten waren er elke dag wel speciale Indonesische papjes zoals bubur sumsum en bubur santen. Op een soort verhoginkje zat ook een bibi, een kruidenvrouwtje, dat genezende drankjes aanbood. Niet alleen ginseng, maar ook bras kencur en andere geheimzinnige brouwsels om sterk en gezond te blijven. Heerlijk dat de kruidengeneeskunde hier nog zo in trek is!

Omdat deze reis over-ingetekend was, kon niet iedereen mee. Daarom gaan we in september weer. Wie mee wil, neem contact op met info@nusantaraproductions.com. We reisden in een gloednieuwe bus met een briljante chauffeur en we hadden leuke reisgenoten. Eén van hen, een kordaat dametje Florry die ook bij de marine was geweest, wilde graag de kazerne van haar vader zien in Malang. Het kon, maar ze mocht absoluut geen foto’s maken. Toen Antonio Meijer, onze reisleider, vertelde dat haar vader bij de marine was geweest werden ze al toeschietelijker. Daarna vertelde hij dat zijzelf óók bij de marine was geweest en zelfs nog in opstand was gekomen tegen een order van een generaal. Toen begonnen ze te lachen en mocht ze opeens alles fotograferen en wilden zijzelf ook met haar op de foto!

Liefs, Wieteke