Uit welke cultuur je ook komt, onze voorouders waren gewend om verhalen te vertellen. Verhalen over hoe je overgrootvader tijdens een bokswedstrijd een [tooltip text=”Een klewang is een traditioneel aan een kant geslepen zwaard in de stijl van een machete uit Indonesië.”]klewang[/tooltip] tevoorschijn haalde. Over je moeder die geweldig kon koken. Of dat je oma er met je opa vandoor ging terwijl ze verloofd was met iemand anders. Iedereen heeft persoonlijke verhalen die samen een (familie)geschiedenis vormen. Verhalen die je zelf hebt meegemaakt en verhalen die je gehoord hebt. Die generaties lang doorverteld zijn waardoor de kans bestaat dat je ze nu nog op een verjaardag, bruiloft of begrafenis hoort. Misschien dat je sommige anekdotes wel met een korrel zout moet nemen, net zoals bij het doorvertelspel van Ik hou van Holland. Maar, who cares. Wanneer Jeroen van Koningsbrugge het eindverhaal vertelt, rollen bij Linda (en vele anderen) de tranen over de wangen. Daar gaat het om.
Tegenwoordig schrijven we de geschiedenisverhalen. Sinds Internet en social media is de orale verteltraditie vervangen door de schriftelijke vorm. Op het Internet zien we schrijvers, bloggers, fotobloggers en E-boeken. Ze zijn er allemaal om verhalen te vertellen, te delen en te bewaren. Hoe hou je anders geschiedenis levend?
Tegenwoordig vertel je elkaar niet meer zo gauw verhalen uit de oude doos. Je vraagt eerder wat iemand nou bedoelt met zijn Facebookstatus. Weinig tijd voor ouderwets ouwehoeren over vroeger. Zodra je daar over begint dan gaan de koppies in wat wij de smartphonehouding noemen. Je weet wel, rug gebogen, schouders laag en naar voren en het hoofd naar beneden. Het kan niet anders dan dat het begrip RSI straks weer vaker opduikt. Maar dan staat het voor Repetitive Smarthpone Injury.
Niet iedereen is gecharmeerd om z’n hebben en houden via een blog op het Internet te gooien. Snappen we. Eén druk op de knop en het zwerft de hele wereld over. Maar hoe mooi is het om jouw geschiedenis levend te houden. Als een blog niets voor jou is dan heb je ook nog zoiets als Jouw Boek. Via de website kun je je verhaal in boekvorm laten printen en voorzien van een mooie omslag. Een mooi cadeau voor jezelf of je familie. En als je een aantal verhalen in ‘Jip & Janneke’-taal schrijft, worden het spannende voorleesverhalen voor kleine kinderen. Je kunt ook andere of alle familieleden laten meewerken aan het boek. Vraag bijvoorbeeld aan iedereen wat zijn/haar mooiste herinnering is aan iemand of iets.
Een andere manier is om je verhaal in een magazinevorm te gieten. Dat kan o.a. bij Jilster. Je kunt je magazine of tijdschrift naar eigen smaak stylen met verschillende foto’s, lettertypes en achtergronden. En het mooie is dat Jilster de Stichting Lezen & Schrijven steunt, die als doel heeft laaggeletterdheid in de samenleving verder terug te dringen. Terwijl jij je geschiedenis schrijft, help je iemand te leren lezen en schrijven.
Er zijn veel manieren om je geschiedenis levend te houden. Door ze te vertellen, door middel van een blog, een boek, magazine of via Kasuaris. Het verhaal van oom Ulis en tante Pop heeft ons laten nadenken. Hoe worden wij over 60 jaar herinnerd en welke geschiedenis hebben wij dan geschreven?