Op 14 en 15 februari jl. stond Candy Dulfer met Trijntje Oosterhuis, Edsilia Rombley, Berget Lewis en Glennis Grace op het podium in een uitverkochte Ziggo Dome. Een jarenlange droom van de ladies of soul werd daarmee werkelijkheid.
Candy treedt al op sinds haar 7de en toert de hele wereld over vanaf haar 20ste. Ze heeft o.a. samengewerkt met David Sanborn, Aretha Franklin, Jonathan Butler, Chaka Khan, Prince en Maceo Parker. Dat is keihard werken en volhouden. Hoe doet ze dat?
Waar put je kracht uit om te doen wat je doet?
Ik geniet nog steeds intens van de live optredens. Het contact met mijn publiek en de saamhorigheid met de band en crew is voor mij heel inspirerend en geeft mij de adrenaline om vol te houden. Als een optreden dan ook nog echt “lukt” d.w.z. dat het allemaal goed en geïnspireerd klinkt, geeft dat een “high” waaraan ik al jaren verslaafd ben.
Wat mij ook kracht geeft, zijn de voorbeelden die anderen geven. Vooral in de muziek, maar ook in het leven. Mijn vader is voorbeeld nummer 1 en de grootste “doorzetter” die ik ken. Hij gaat op zijn 73ste nog steeds door weer en wind om ergens een concert te geven. Gewoon omdat hij zoveel van muziek en het contact met het publiek houdt. Muziek is ook echt wel iets magisch. Ik vind het geweldig dat iets wat ik zelf zo graag doe, ook nog anderen plezier geeft.
Wat is je grootste tegenslag in het leven geweest?
Dat is misschien een beetje te privé om te beantwoorden. Ik moet wel zeggen dat ik mezelf tot nu toe erg gelukkig mag prijzen. Ik heb een geweldige jeugd gehad, mijn ouders zijn fantastische mensen en ik heb een droom man, veel lieve vrienden en een hele mooie en uitdagende carrière. Maar ik heb altijd goed naar anderen gekeken, die minder fortuinlijk waren, en ben altijd vol bewondering geweest hoe ze zich dan toch door het leven slaan. Ik hoop dat ik ook zelf zo krachtig kan zijn als het nodig is.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik de onbelangrijke tegenslagen kan laten zitten. Dat is wel iets wat ik van anderen geleerd heb, en daar ben ik heel blij om. Het leven is tekort en er kan teveel misgaan om niet van elke dag een feestje te willen maken.
“Als iets echt belangrijk is en ik alleen maar hard moet werken of inventief moet zijn om het toch voor elkaar te krijgen, ga ik graag door tot het gaatje.”
Welke eigenschappen van jezelf spreek je aan als je ergens doorheen moet?
Ik ben wel een vechter; als ik iets in mijn hoofd heb dan gebeurt het ook. Dus als iemand nee tegen mij zegt, kan ik daar juist heel veel kracht uit putten en dan het tegendeel willen bewijzen. Ik ben een trots persoon en daar put ik veel kracht uit (het brengt me ook wel eens in de problemen haha.) Dus daar heb ik vele kleine tegenslagen wel mee bevochten.
Maar ik heb in dat soort situaties altijd heel veel steun van mijn familie en vrienden nodig en gelukkig krijg ik dat ook van ze.
Ik moet ook wel even zeggen dat ik op jonge leeftijd in aanraking gekomen ben met de Molukse en Indische cultuur en dat me dat enorm veel geleerd heeft. Het is de perfecte tegenhanger voor de soms verkrampte manier waarop wij “Nederlandse” mensen met de grote dingen in het leven omgaan. Ik ben zo dankbaar voor alles wat ik geleerd heb en hoe gastvrij ik altijd ben opgenomen door mijn Indische en Molukse vrienden. Daar heb ik nou echt elke dag wat aan. Ik denk dat ik een ander persoon was geweest als ik dat had moeten missen.
Hoe weet je wanneer je moet stoppen (dat iets tevergeefs is) en wanneer je moet volhouden?
Als iets ten koste gaat van de sfeer thuis of als andere mensen er last van hebben stop ik met een onderwerp. Je kan je de hele dag wel kwaad maken over van alles, maar dat is niet leuk voor je omgeving. Als iets echt belangrijk is en ik alleen maar hard moet werken of inventief moet zijn om het toch voor elkaar te krijgen, ga ik graag door tot het gaatje. Dat heb ik geleerd van mijn moeder, nee is (vaak) geen optie haha.
Naar welke nummers luister jij als je het niet ziet zitten? En waarom?
Nou het klinkt misschien heel gek, maar ik kan bijna niet naar muziek luisteren als ik niet gelukkig ben, en zeker niet naar droevige muziek want dat grijpt me dan alleen nog maar meer aan. Ik ben te sterk verbonden met muziek om het als achtergrond te kunnen gebruiken voor mijn gevoelens. Maar, sommige muziek kan me wel opvrolijken of energie geven. Dat is de kracht van funkmuziek. Op het moment is het nieuwe nummer van Pharell met Paloma Faith even favoriet, maar ik kan ook heel vrolijk van Louis Prima worden (Bueno Sera Signorita etc.).
Foto: Carin Verbruggen