Lidy over de geloofsbelijdenis, oftewel sidi: “Het voelde zo dat het voor mij tijd was om echt weer die rode draad op te pakken”

 
De sidi, oftewel de geloofsbelijdenis, is een protestants gebruik dat vooral in de Molukse cultuur bekend in de oren klinkt. Een gebeurtenis waarbij een gelovige in het openbaar getuigenis aflegt van zijn of haar christelijk geloof. Deze gelegenheid vindt gebruikelijk plaats rondom de periode van Pasen en wordt vaak afgesloten met een traditioneel diner. Hoewel de Molukse gemeenschap al een aantal generaties verder is en geloof niet perse meer dezelfde rol speelt als vroeger, zijn er (voornamelijk) jongeren die nog steeds de keuze te maken dit te doen. Welke gedachten en visies zitten hier eigenlijk achter? Lidy vertelt over haar eigen persoonlijke belevenissen met geloof en cultuur.

Lidy Boera (29) vond het twee jaar geleden tijd worden om de geloofsbelijdenis aan te gaan en zich daarom de komende jaren goed te focussen op het christelijk geloof. Vooral om na te denken wat dit voor haar nu echt betekent. De catechisaties, die twee jaar duurden, werden vorige maand afgesloten met de ‘priksa’ (het moment dat de deelnemers getest worden op hun bijbelkennis) en een overdenking, waarin zij mocht vertellen waarom zij tot haar beslissing is gekomen en wat geloof nu betekent voor haar.

Wat heeft jou doen besluiten om de belijdenis te doen op 13 april as.??

Ik kom uit een Moluks-Manadonees-Timorees gezin, waarbij geloof altijd een rol speelde. De christelijke opvoeding kreeg ik mee. In mijn jeugd ging ik naar de zondagsschool maar toen ik aan het puberen was ging ik niet meer. Mijn ouders lieten mij daar vrij in en dwongen me ook verder niet om te gaan. Vanaf dat moment stond geloof voor mij op een laag pitje. Toch blijft geloof in de Molukse cultuur als een rode draad in je leven, je kan er niet omheen. Er wordt in ons gezin altijd gebeden. Niet alleen bij het eten of kerst, maar ook als je op vakantie gaat. Of voor behaald succes. Daar wordt God ook altijd voor gedankt en ik besef ook dat ik dit nog steeds doe. Vanaf mijn zeventiende vroeg mijn moeder me ieder jaar of ik me wilde opgeven voor de belijdenis, net zoals anderen om mij heen zich hiervoor opgaven. Ik ging hier nooit op in en mijn moeder dwong me daarna ook verder niet. Ik was er namelijk altijd op tegen dat ik vanuit traditie belijdenis zou doen. Als ik dat zou doen dan wilde ik dat vanuit mezelf en wilde ik daar klaar voor zijn.

Leren volgen zonder vragen

Ik werd ouder, studeerde af, had veel gereisd, kreeg een baan, een huisje en had alles wel zo’n beetje op een rijtje voor mezelf. Door de drukte in mijn leven ontdekte ik dat mijn geloof nog steeds op een laag pitje stond. Het voelde op dat moment zo dat het voor mij tijd was om weer die rode draad op te pakken. In die periode had ik binnen een half jaar tijd drie dierbaren verloren, waaronder mijn oom en tante. Tijdens de rouwdiensten luisterde ik aandachtig naar de preken en het zinnetje ‘leer Mij volgen zonder vragen’ bleef hangen. Ik had namelijk veel vragen over waarom dit allemaal gebeurde. Wellicht heeft dit meegespeeld in het maken van mijn keuze. Het voelde heel natuurlijk en goed om me ervoor op te geven. De catechisatielessen waren heel fijn en relaxed, het voelde niet als een echte opgave. We gingen inhoudelijk in op de bijbel maar grotendeels gingen de lessen over je eigen relatie met God. De catechisaties hebben me ook nog meer doen beseffen wat de feestdagen als Kerst en Pasen eigenlijk betekenen voor ons.

In welke opzichten voelt het belangrijk en nodig om dit voor jezelf te doen?

In onze cultuur kan je bijna nooit om geloof heen. Voor mijzelf is geloof nodig om keuzes te maken in het leven en hoe je met de dingen omgaat. Ik merk ook aan mezelf dat ik de afgelopen twee jaren in het geloof gegroeid ben en ga nu soms anders om met dingen dan vroeger. Twee jaar terug lukte het me minder goed om te relativeren. Bij moeilijke momenten in het leven dacht ik altijd: Waarom? Nu leer ik vragen te stellen als: Waar leidt dit naartoe? Daarmee vind ik rust. Die rust is ons allen gegeven en moeten we ook pakken. Zeker in een drukke maatschappij waarin wij leven, is dat soms moeilijk. Mijn moeder is de rust zelve en is mijn voorbeeld hierin. Zij was verdrietig om het verlies van haar broer en zusje, maar had er dankzij haar geloof zo goed vrede mee. Leren volgen zonder vragen, dat is belangrijk voor mij. Ik geloof namelijk ook dat alles wat je meemaakt in je leven een test is.

Wat voor plaats neemt de sidi in jouw eigen identiteit?

Ik zie geloof en cultuur samen als mijn identiteit. Het is nooit zo zwart wit, denk ik. De een heeft meer met cultuur, de ander meer met het geloof of juist andersom. Ieder heeft daar een eigen verdeling in. Ik ben gewoon Lidy. De sidi is geen stempel op mijzelf, wel op de relatie die ik met God heb. Ik ben er nog lang niet en moet zelf nog veel leren. Cultuur is wel datgene wat me tot mijn geloof heeft gebracht. In de Molukse cultuur is geloof zoiets vanzelfsprekend. Als ik blanco, zonder die vanzelfsprekendheid, het geloof was in gegaan lijkt me het op een of andere manier toch moeilijker om door te zetten.

Wat betekent de sidi voor de rest van je leven?

Tijdens mijn overdenking heb ik een bijbelstuk uit Colossenzen gekozen, dat over het nieuwe leven gaat. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik ineens een ander mens ben. Ik blijf de Lidy die ik ben en ik probeer het pad dat ik van God krijg te volgen, met vallen en opstaan. Want met Zijn liefde geloof ik ook dat alles ook goed komt.

Door: Christina Meijer Foto’s: Lidy Boera, Jan Nas