Als ambassadeur vertegenwoordig je de regering van een land in het buitenland. Je moet alert zijn en waar nodig op allerlei situaties inspringen. Het is zeker geen 9 tot 5 baan want als de plicht je roept, dan zorg je dat je er bent…wat je op dat moment ook aan het doen bent.
Retno Marsudi is de ambassadeur van de Indonesische Ambassade in Nederland. In haar werkkamer worden we hartelijk ontvangen en praten we, met een kopje thee, over vrouwen, haar baan en onderwijs.
“Vanaf de middelbare school heb ik altijd gezegd dat ik graag diplomaat wilde worden. Je reist geregeld, ontmoet veel mensen en dat leek mij erg interessant. En omdat ik veel energie heb, ik kan echt niet stilzitten, vond ik dat een goede keuze. En nu ik daadwerkelijk een diplomaat ben, kan ik zeggen dat mijn werk precies bij mijn persoonlijkheid past.
Ik kom uit een gezin waar alle vrouwen werken en mijn moeder motiveerde mij van kind af aan om op eigen benen te staan. Het was ook mijn moeder die mijn, toen nog, vriend vroeg om mij mijn eigen carrière te laten kiezen. Dus ergens heeft zij ook een bijdrage geleverd aan waar ik nu sta.”
Een uitdaging
“Mijn man is architect en samen hebben we twee volwassen zonen, waarvan de oudste economie studeert en de jongste net in medicijnen is afgestudeerd. We vormen een gezin van vier dat op vier verschillende plekken op de aardbol leeft. Gelukkig hebben we tegenwoordig zoveel verschillende communicatiemiddelen waardoor mij niets ontgaat van wat er zich in het leven van mijn man en kinderen afspeelt. We hebben heel veel contact en mijn kinderen houden mij op de hoogte van hun bezigheden. Mijn werk en mijn gezin vergen veel aandacht en inzet maar het is mogelijk om een drukke baan en een gezin te combineren. De sleutelwoorden? Quality time. Dat vertel ik ook aan jonge diplomaten: ‘het is een uitdaging maar je kunt gezin en baan combineren zonder opofferingen’.
Premier Mark Rutte en Indonesische ambassadeur Retno Marsudi
Ieder vier jaar krijg ik een nieuwe opdracht vanuit de ambassade. Ik praat erover met mijn man en samen komen we tot een beslissing. Communicatie, en zeker binnen het gezin, vind ik heel belangrijk. Als gezin communiceren we bijna alles. Naar Indonesische maatstaven zijn wij een heel open gezin; onze kinderen hebben de ruimte om ons te bekritiseren en op onze beurt zijn wij, met uitzondering van privézaken, open naar onze kinderen.”
Het opbouwen van je leven is als het bouwen van een huis
“Onderwijs vind ik een belangrijk thema en zou binnen een gezin of gemeenschap een hoge prioriteit moeten hebben. We leven in een globaliserende wereld en of je het leuk vindt of niet, er is veel concurrentie. Je moet dus in staat zijn om in die competitieve wereld een goed leven voor jezelf op te bouwen. Dat vergelijk ik vaak met het bouwen van een huis. Als je stenen van mindere kwaliteit gebruikt dan krijg je een onstabiel huis dat misschien na jaren in elkaar stort. Stenen van goede kwaliteit leveren een stevig huis op waar je heel lang van kunt genieten. Ik laat het aan mijn kinderen over of ze slechte of goede kwaliteit stenen willen gebruiken. Wat ik altijd tegen ze zeg is: ‘jouw leven is van jou, niet van mij’. Mijn man en ik kunnen niet 24/7 bij onze kinderen zijn dus wij hebben ze al vroeg geleerd om verantwoordelijkheid te nemen voor hoe ze hun leven willen opbouwen. Ze weten wat ze moeten doen. Kinderen zouden, wat mij betreft, op jonge leeftijd moeten leren dat ze zowel de verantwoordelijkheden als de mogelijkheden hebben om een goede toekomst op te bouwen.
Natuurlijk maken kinderen ook wel verkeerde keuzes. Maar voordat we het onderwijs of welk systeem dan ook de schuld daarvan geven, moeten we eerst binnen ons eigen gezin, onze eigen gemeenschap kijken. Communiceren we voldoende? Ik begrijp dat het moeilijk is om kinderen in een bepaalde (studie)richting te duwen. Ook zij hebben eigen ideeën en wensen. En dan kom ik weer terug op communicatie. Praat daar over met je kinderen. Als je daar niet vroeg mee start dan wordt het erg moeilijk om daarmee te beginnen als ze 20 jaar zijn.
Indonesian Culinary Week
De belangrijkste les die ik van mijn ouders kreeg is: geef je kinderen waarden mee. Ik groeide op in een traditioneel Javaans gezin. Toen wij jonger waren, vastten mijn ouders als wij schoolexamens hadden of als er uitdagingen of moeilijkheden op ons pad kwamen. Dat doe ik nu ook voor mijn kinderen. Een week voordat ze examens hadden, begon ik met vasten. Mijn man kiest ervoor om extra gebeden te doen naast de gebruikelijke 5 die je als Moslim doet. Op die manier steunen we onze kinderen. Ik kan het niet goed uitleggen maar ze voelden zich daar altijd door gesterkt.
Waarden vind ik erg belangrijk maar tegelijkertijd moeten we ook de internationale normen introduceren bij kinderen. Op die manier kun je je eigen traditionele waarden verbinden met internationale normen. Gebeurt dat niet, dan is de kans groot dat je geïsoleerd raakt.”
De kracht van een vrouw
“Er zijn veel banen en functies die vrouwen niet kunnen invullen maar er zijn ook heel veel functies die vrouwen wél kunnen bekleden maar helaas nog te weinig doen. Jammer, omdat ik uithoudingsvermogen de kracht van een vrouw vind. Vrouwen lijken misschien trager, hahaha, maar een vrouw stopt bijna nooit. Daarbij kijkt een vrouw naar details en heeft ze een hekel ruzie en oorlog. Wat mij betreft kunnen vrouwen van grote invloed op de wereld zijn.”
Door Angelique Loupatty Foto’s Indonesische Ambassade
