Je passie volgen. Dat is af en toe makkelijker gezegd dan gedaan; helemaal als je (nog) niet weet wat je passie is. Soms kom je daar pas achter als je al een carrièrekeuze gemaakt hebt, zoals fotograaf Fabian Sinay.
Fabian (25 jaar) koos voor een loopbaan bij Defensie en was ruim 5 jaar beroepsmilitair. Tot zijn vader hem een oude Minolta spiegelreflexcamera gaf. Vanaf dat moment groeide het fotograferen uit tot een grote passie.
“De keuze om beroepsmilitair te worden, was heel bewust. Mijn opa, ooms en neven zaten in dienst en waren mijn voorbeelden. Daarbij speelde ik als kind met speelgoedsoldaatjes dus het was echt mijn ding om ook in dienst te gaan.
Tijdens mijn middelbare schooltijd koos ik eerst de richting Metaaltechnieken op het VMBO maar daar had ik het al snel mee gehad. Toen ik oud genoeg was om door te stromen naar Vrede & Veiligheid heb ik dat meteen gedaan. Daar deed ik eindelijk iets waar ik goed in was.”
Overleven bij -30
“Bij Defensie kwam uiteindelijk alles samen en deed ik waarvoor ik getraind was. Die periode was bijzonder, vooral grote oefeningen zoals in Noorwegen zal ik niet snel vergeten. Je moet je voorstellen dat ik nooit op wintersport geweest ben en plots op een plek kom waar het -30 graden is! Het doel van de oefening was om te leren hoe je in extreem koud weer kunt overleven; hoe je een kampvuur, een vuurbanket en een sneeuwgrot maakt. Je wordt bij de Luchtmobiele Brigade ontzettend op de proef gesteld en tijdens de opleiding wordt je echt afgebeuld. Dat is je vormsel als soldaat. En maar goed ook want als je zaken vergeet, heeft dat direct gevolgen voor jezelf en je team.”
Fabian was al eerder bezig met fotograferen met allerlei camera’s. Toen hij op zijn 21ste de oude spiegelreflexcamera van zijn vader kreeg, bleef het niet bij simpelweg plaatjes schieten.
“Tijdens oefeningen voor een uitzending bracht ik mijn vaders camera mee en begon te kijken hoe de techniek werkte en hoe ik dat kon verbeteren. Toen begon mijn interesse voor fotografie te groeien. Op het moment dat ik in gesprek raakte met een fotojournalist, die mij op uitzending wilde fotograferen, werd mijn passie echt veel groter.
Binnen Defensie heb je een soort oorlogsjournalisten, een functie waar ik op solliciteerde toen ik ook daadwerkelijk iets met fotografie wilde doen. Omdat ik geen fotografieopleiding gevolgd had, ben ik het niet geworden. Dat was voor mij het keuzemoment: blijf ik of ga ik weg en volg zelf een fotografieopleiding? In maart 2009 ben ik uit dienst gegaan en ben meteen begonnen aan een opleiding op de fotovakschool.
Op de fotovakschool voelde ik me helemaal thuis. Mijn medescholieren waren volwassen en serieus met het vak bezig waardoor je zelf gestimuleerd wordt en totale focus hebt. Daarom vind ik het ook zo belangrijk dat wanneer iemand een passie heeft men dat stimuleert en positieve feedback geeft.”
Met licht kun je hele verhalen vertellen
“Kunstenaars hebben bijna dezelfde kijk of eenzelfde oog als een fotograaf. We kijken naar vlakken, compositie en lijnenspel. Maar niet iedere fotograaf kijkt op dezelfde manier naar iets omdat dat weer afhangt van wat voor soort fotograaf je bent, bijvoorbeeld een architectuurfotograaf of fashionfotograaf. Overigens vind ik dat niet iedereen een goede fotograaf kan worden. Techniek is een basis die je goed onder de knie moet hebben. Maar met techniek alleen kom je er niet. Er is ook nog zoiets als licht. Licht vormt diepgang in een foto. Met licht kun je hele verhalen vertellen. Ga maar eens na, hoe zie jij een spannende situatie voor je? Dat speelt zich niet af in een lichte ruimte.
Wat ik belangrijk vind voor een fotograaf is passie. Gedreven door mijn passie ben ik mij steeds meer in fotografie gaan verdiepen, keek YouTube filmpjes, kocht magazines, was ontzettend leergierig. Nu kan ik alles met mijn ogen als een fotomoment ontdekken en zie ik mooie fotomomenten als ik naar een film zit te kijken.”
Een mooie shot is voor mij een goede compositie, licht, contrast, balans van kleuren. Vooral die balans. Ik wil zelf zo min mogelijk, het liefst niet, photoshoppen. Het gaat mij om de pure foto zonder dat je achteraf veel tijd moet steken in het bewerken ervan. Zoals ik zei, is licht daarbij een goede tool en visagie doet ook wonderen. Filters gebruik ik ook liever niet. Dat andere mensen graag de filters van apps zoals Instagram gebruiken, begrijp ik wel. Prima toch? Voor mij is het belangrijk om mij in bepaalde dingen te onderscheiden. Als ondernemer is dat belangrijk om daarmee mijzelf te ‘verkopen’ en zo aan opdrachten te komen.”
Fabian heeft stage gelopen bij FHM. Als stageopdracht mocht hij een eigen rubriek bedenken. Hij besloot een oude formule van FHM nieuw leven in te blazen: ’12 uur op stap met…’ waarbij hij vier bekende Nederlanders op de voet volgde: Badr Hari, Alain Clark, Party Squad en Tim Coronel.
“Bij alle vier heb ik het goed naar mijn zin gehad. Met Alain Clark vond ik het heel leuk, hij heeft iets tofs over zich, is ontzettend gastvrij en enorm sympathiek. Het verliep heel spontaan en niets was in scene gezet. Ik heb hem gevolgd, van privé tot aan zijn concerten. Het beeld dat ik van hem had, klopte precies met de registratie die ik gemaakt heb. Dat is mooi om te zien.
Van mijn ouders heb ik veel mogen doen en ontdekken waardoor ik erachter ben gekomen wat ik leuk vind en wat niet. Mijn ouders zijn allebei in NL geboren, mijn vader (Ambonees –red) in Westerbork en mijn moeder (Moluks/Javaans –red) in Hatert. Mijn moeder wilde de kinderen graag buiten de wijk laten opgroeien. Als je sterk binnen de gemeenschap zit, zie je de rest van de wereld niet zo snel. Je trekt sneller naar elkaar toe waardoor de wijk je safe zone wordt. In dat opzicht ben ik blij dat ik niet in gemeenschap woon. Als ik er naartoe wil gaan dan doe ik dat.”
Zonder passie en zonder papiertje
“Ik was vroeger totaal geen studiebol en ging van school naar school. Als ik het tijdens mijn middelbare schoolperiode beter gedaan had, was het wellicht sneller gegaan maar wat ik tot nu toe bereikt heb en wie ik nu ben als persoon, daar ben ik trots op. Mocht ik later vader worden dan zou ik mijn kind stimuleren en zo goed mogelijk begeleiden in zijn of haar studie. Ik geloof er namelijk wel in dat dingen makkelijker worden als je papieren hebt.
Tegenwoordig is het voor jongeren best moeilijk met schoolkeuzes, richtingen en dergelijke. Het is wel belangrijk om goed na te denken over wat je uiteindelijk wilt gaan doen en om daar iets van een plan voor te trekken wanneer je die stappen gaat ondernemen naar je doel. Een diploma halen vond ik niet belangrijk. Uiteindelijk is dat het wel. Dat geldt ook voor weten wat je later wilt doen. Stel je voor dat ik uit dienst ging en ik niet wist wat ik wilde. Sta je daar, zonder passie én zonder papiertje.”
Tekst: Angelique Loupatty Foto’s: Fabian Sinay (www.fabiansinay.nl)
