Ze heeft een indrukwekkend CV. Zelf vergeet ze wel eens hoe lang ze met haar vak bezig is: 17 jaar. Erg bijzonder, helemaal als je bedenkt dat de filmwereld in Nederland heel klein is. In een gesprek met haar komen twee eigenschappen naar voren die haar lange carrière misschien wel verklaren: inzicht en doorzettingsvermogen. Actrice: Terence Schreurs.
Het leven van Terence bestaat, net als een tv-serie, uit een aantal delen. Twee ervan heeft ze bijna achter de rug en binnenkort begint ze aan haar derde. In de eerste twee afleveringen speelden haar vader, moeder en zusjes een belangrijke rol.
Terence is begonnen als danseres. Ze volgde een HBO-dansopleiding bij Lucia Marthas, waar ze ook acteerlessen kreeg. Dansen was haar manier van communiceren en haar gevoelens uiten. Iets waar ze vroeger moeite mee had want ze was geen prater. Dus danste ze met veel passie. Die passie kreeg een andere wending toen ze een ongeluk kreeg.
Pukul dia
“Een prater was ik niet; ik was veel meer gezellig of grappig. Het dansen heeft mij wat dat betreft heel erg geholpen in de ontwikkeling tot wie ik nu ben. Het gaf me letterlijk vleugels. Toen dat plotseling wegviel vanwege het ongeluk dat ik kreeg, vond ik dat echt vreselijk. Door het ongeluk kwam ik in het ziekenhuis terecht. Ik had me toen al een tijdje van mijn familie afgesloten omdat ik zo over gefocust was om de beste danseres te worden. Als de eerste mensen die je in het ziekenhuis komen bezoeken je ouders en je hele familie zijn, dan word je zo hard in je gezicht geslagen. Ik had echt het gevoel alsof mijn oma mij een tik had gegeven, zo van pukul diaGeef haar een tik. Ik dacht ‘shit, dit heb ik niet goed aangepakt’. Alles moest wijken door mijn focus voor het dansen, wat ik niet alleen voor mijzelf maar ook voor mijn ouders deed. Maar wat ik vergat, is dat pa en ma mij ook nodig hadden als kind. Het enige waar ik aan kon denken in het ziekenhuis was, dit ga ik goedmaken.”
Nadat Terence gerevalideerd was, vocht ze zichzelf terug tot op haar oude dansniveau. Daarna heeft zij nog twee jaar gedanst terwijl ze al die tijd de acteerlessen bleef missen.
“Ik had zulke klappen gehad dat ik daardoor ook dacht ‘is dit wel wat ik wil?’. Ik vind het fantastisch om werelden te creëren voor mensen. Maar niet op deze manier, niet met dansen. Toen heb ik besloten om aan te kloppen bij de grootste castingdirectors. Ik vond het doodeng maar als ik het niet doe, doet niemand het. Dat zit in mijn karakter; ik kan er niet tegen als mensen klagen maar er niets aan doen. Zo wil ik niet zijn. De castingdirectors gaven mij één kans. Toen heb ik mijn eerste auditie gedaan. Dat was zo’n bijzondere ervaring omdat ik merkte dat het me bracht bij wat ik graag wilde.”
“Opa, dat zie je verkeerd. Papa kan echt heel veel.”
“Mijn moeder heeft veel in haar mars maar heeft daar op werkgebied niets mee gedaan omdat ze kinderen kreeg en mijn vader heeft niet gedaan wat hij graag zou willen doen. Hij is zo ongelooflijk handig met zijn handen; hij wilde prothesemaker worden. Daarnaast is hij een geweldige muzikant (drummer – red.). Mijn opa heeft uiteindelijk de keuze voor mijn vader gemaakt. Hij vond het verstandig dat mijn vader in de fabriek van IBM zou beginnen, zich dan omhoog zou werken, daarna trouwen en een gezin stichten. Dat wordt jouw geluk, zei opa tegen mijn vader. In die tijd gebeurde dat bij andere gezinnen ook. Maar waar ouders dan aan voorbijgaan, is wat iemand echt wil. Ik had graag een gesprek met mijn opa willen hebben. Dan zou ik zeggen ‘opa dat zie je verkeerd, papa kan echt heel veel’. Het raakt me nog steeds. Desondanks hebben mijn ouders wel het geluk gevonden. Als we met z’n allen op de camping staan en ik zie mijn vader van alles en nog wat doen dan ben ik zo trots. Wat lijk ik veel op mijn pa, denk ik dan, maar wat ben ik blij dat hij mij de kans wel heeft gegeven. Een mens dat geboren wordt, vind ik al zo’n groot cadeau. Het geeft iemand anders niet het recht om vervolgens het leven van iemand te vormen. Helpen wel maar niet voor iemand beslissen.”
Na de eerste auditie ging het voor de wind met de acteercarrière van Terence. De ups en downs die ze aan het begin daarvan meemaakte, hadden geen invloed op haar acteerprestaties. Zo veel passie heeft ze voor het vak.
“Mijn vader is ongelooflijk trots op mij en mama ook. We hebben samen wel heftige periodes meegemaakt. Zo was ik op enig moment de realiteit kwijt, alsof ik in een bubbel leefde. Ik was toen 25 en zat in allerlei tv-series. Je wordt bekend, staat in bladen en verdient veel geld. Mensen om je heen doen zich voor als je vrienden maar ondertussen profiteren ze van jou. En daarin sloeg ik door omdat ik het niet meer begreep. Op een gegeven moment trok ik dat niet meer. Ik raakte oververmoeid, was veel aan het feesten en dan raakt je lichaam opeens op.
Mijn familie stond toen weer voor mij klaar en dankzij hen ben ik daar goed uitgekomen. En met behulp van psychologen ben ik me gaan leren uiten. De cultuur van mijn ouders dicteert dat je bepaalde dingen binnenshuis moet houden en zelf moet oplossen. Maar dat kan niet altijd. Het was dus fijn om te horen dat mijn ouders het erg moedig vonden dat ik hulp vroeg. Door gesprekken met mijn ouders en mijn zusjes werd mij duidelijk wie zij zijn. We leerden elkaar toen pas echt goed kennen.”
“Ik ga mijn eigen slingers uitdelen aan de wereld. Niet andersom.”
“Ik heb altijd tegen mijn ouders gezegd: ‘pa en ma, ik ben jullie dankbaar dat jullie mij op de aarde gebracht hebben. En het is mijn feest. Ik ga mijn eigen slingers uitdelen aan de wereld niet andersom’. Dat vond ik belangrijk voor mijzelf en ik ben zo blij dat ik daarin op mijn opa lijk. Mijn opa was dominee op Ambon. Toen hij in NL kwam, is hij in Middelburg gaan wonen. Tussen Nederlandse mensen, met Nederlandse en Molukse vrienden. Hij heeft zich nooit afzijdig willen houden maar hij was van mening dat we (Molukkers – red.) het samen moeten doen (met Nederlanders – red.). Hij is een van mijn grootste voorbeelden geweest en een van mijn grootste motivaties om te acteren. Puur om naar mijn opa toe te bewijzen dat zijn reis en zijn inzet niet voor niets geweest zijn. Die mindset geeft mij de drive om te doen wat ik doe. Dat zijn belangrijke, fundamentele dingen. Dat is ook waarom jij hier bent.”
Het eerste deel van Terence draaide om haar passie voor het dansen. Het tweede deel om haar liefde voor acteren. Het derde deel komt er snel aan.
“Vorig jaar ben ik gevraagd om acteerles te geven op de academie. Ik word er zo gelukkig van als ik uit jongeren datgene kan halen waardoor ze denken ‘Kan ik dat?’ Tekst in je hoofd stampen, is simpel maar daar is niets mee gezegd. Dan speel je nog niet want er is meer: wie is de persoon die je speelt, waar gaat het over, wat voor ouders heeft die persoon, heeft hij/zij een geloof? Je moet dieper gaan en dan kom je tot een punt waarop je je fantasie mag terugbrengen. Ik wist niet dat ik dat kon, jonge mensen motiveren om hun eigen ik terug te zien krijgen en ongelooflijk zien verbeteren in hun spel. Misschien is dit wel mijn functie in het leven op dit moment.
Als ik terugkijk, heb ik een behoorlijke wandeling gemaakt en sta ik nu op een mooi punt. Als je een avonturier bent, moet je leren vallen, opstaan en doorgaan. Dat heb ik tot nu toe zelf meegemaakt. Dat geldt voor mijn vak, voor wie ik ben en hoe ik met familie omga. Het is allesomvattend.”
Tekst: Angelique Loupatty. Foto’s: Razor Sharp
