Op zijn 15de verhuisde Tonny van der Mee van Huizen naar Rotterdam vanwege het werk van zijn vader. Toen een enorme cultuurshock maar inmiddels is hij zo gehecht geraakt aan Rotterdam dat hij daar niet weg te slaan is. Werken doet hij ook in de multiculturele stad als journalist bij het Algemeen Dagblad .

Hoe en wanneer je je roots wilt ontdekken, is voor iedereen een persoonlijke reis. Voor Tonny, die een Molukse moeder en een Nederlandse vader heeft, is dat nog niet eens zo lang geleden. Toen hij de serie Dutch Approach zag, wilde hij meer met en voor zijn roots doen. En dat doet hij vooral met een vredevol maar invloedrijk wapen in de hand: zijn pen.

Moluks zijn, zit wat mij betreft niet in een ideaal maar in je hart en in je gevoel

“Je ziet weinig allochtonen bij krantenredacties. Van de paar honderd collega’s heeft er maar een handjevol een etnische achtergrond. Dat heeft deels te maken met de oudere generaties migranten die niet altijd goed zijn in taal. In het onderwijs zie je dat bij de 3^de generatie het gevoel voor taal ook niet voldoende ontwikkeld is. Thuis nemen wij wel eens mijn moeder in de zeik als zij ‘de’ en ‘het’ door elkaar haalt. Maar als je opgroeit in een gezin waar dat normaal is en je niet gecorrigeerd wordt dan gaat het op school ook mis. Daarom vind ik het belangrijk om kinderen te motiveren de taal goed te spreken en te schrijven zodat ze die negen willen halen in plaats van een zes.”

Culturele identiteit

“Moluks zijn, zit wat mij betreft niet in een ideaal maar in je hart en in je gevoel. Er wordt nu nog steeds zó krampachtig vastgehouden aan het politieke verhaal. We moeten ons maar eens op andere dingen gaan richten zoals maatschappelijk slagen. Voor mijn boek over Simon Tahamata sprak ik veel mensen die mij vertelden hoe goed Molukkers waren met wie zij voetbalden. Maar als je op een rij zet hoeveel daarvan zijn doorgebroken dan zijn dat er niet veel. Komt dat door de mentaliteit van gemakzucht, wat ik overigens ook wel eens heb, of is het iets anders? Ik kom in ieder geval nog vaak genoeg jongeren tegen die letterlijk te lui zijn om iets te doen. Daarom vind ik het zo belangrijk om van huis uit een bepaalde drive mee te krijgen, anders blijf je een beetje in een cirkel hangen. Geloof in je eigen kunnen en drive om alles uit jezelf te halen!”

Middelmaat als norm

“Vroeger was het bijna een zonde als je boven de middelmaat uitgroeide. Nu is de tijd anders. Middelmaat zou nu niet meer de norm hoeven zijn. Ik merk dat er nu ook veel meer jongeren op een goede manier bezig zijn zonder hun afkomst te verloochenen. En als je hen spreekt, hoor je ook dat identiteit een belangrijke rol speelt in hun leven. Ik vind dat ook belangrijk en dat vertel ik mijn twee kinderen ook. Er wordt te vaak gedacht dat als je je niet politiek bezighoudt, je de Molukse cultuur niet goed kunt doorgeven. Je kunt ook je geschiedenis vertellen zonder een politieke lading. En je kunt ook op andere manieren met de geschiedenis en trots bezig zijn. Ik heb bijvoorbeeld meegewerkt aan twee onderzoeksprojecten van het Moluks Historisch Museum waarbij ik o.a. samen met iemand een verhaal geschreven heb over groepen zonder KNIL-achtergrond die naar NL kwamen; studenten, mariniers, mensen uit Nieuw Guinea. In 2005 is dat in boekvorm uitgegeven.“

“Als je trots kunt zijn door bijvoorbeeld te dansen of schrijven dan is dat net zo veel of meer waard dan blijven hangen in een ideaal dat je beperkt en tot nu toe niets heeft opgeleverd.”

Tonny is algemeen verslaggever wat hem de ruimte biedt om tijd te nemen voor een verhaal. En dat past perfect bij hem want het liefst schrijft hij menselijke verhalen. 

“Ik kan mij goed inleven in emoties van anderen. Sommige interviews zijn echt intens, zoals het verhaal dat ik schreef over de twee vermiste jongens, Ruben en Julian. Het verhaal van de moeder van de jongens was wel bekend. Ik besloot de vriendin van hun vader te interviewen wat een andere kijk gaf op het echtscheidingsdrama. Dat interview werd over vier pagina’s gepubliceerd wat vrij uitzonderlijk is bij het AD. Een ander interview dat mij is bijgebleven, is dat met de ouders van een stel dat omkwam bij de aardbeving in Haïti terwijl ze daar net hun twee adoptiekinderen wilden ophalen. Hoe moeilijk dit soort interviews ook zijn, ik kan het gelukkig wel loslaten.”

Media onder vuur

“Het klinkt heel cru maar bij rampen kijkt de media naar hoe groot de schade is en hoeveel slachtoffers er zijn gevallen. Met de overstromingen op de Molukken viel het relatief gezien mee met het aantal dodelijke slachtoffers. Dat weegt niet op tegen een orkaan of een tsunami met duizenden slachtoffers. Het sentiment begrijp ik maar het is niet realistisch. Veel mensen gaan dan in een kwetsbare positie zitten onder het mom ‘we worden genegeerd’ of ‘niet gehoord’. We blijven ons het vergeten, gebruikte volk voelen waardoor er vaak krampachtig wordt gereageerd. Je kunt ook denken ‘ik ga zorgen dat ik op een positie kom waar ik wel gehoord word’. Zorg dat je jezelf en je talenten laat zien en wie weet op welke invloedrijke positie je later terechtkomt.

Ik hoop dat we nu met een generatie zitten die in zichzelf durft te geloven en boven zichtzelf uit durft en kan stijgen. Trots staat los staat van politiek. Het is een gevoel dat in jezelf zit.”

Door Angelique Loupatty Foto’s Kasuaris