Cahaya dari Timur is een film die niet alleen een Moluks verhaal vertelt maar ook doordrenkt is met typische Molukse gebruiken, karaktereigenschappen, eten en voor 100% in de eigen taal.
De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en gaat over Sani Tawainella, een voetbaltalent uit Tulehu, die op Java maar niet doorbreekt als voetballer. Hij keert terug naar Tulehu om als tukang Ojek, een motor taxi chauffeur, geld te verdienen om zijn gezin te onderhouden. Tijdens de religieuze onlusten op Ambon brengt hij een groepje jongens bij elkaar die hij leert voetballen, met de simpele reden om ze weg te houden van de gewelddadigheden. Dat lukt hem, echter niet zonder tegenslagen.
Het is een film die gaat over dromen, geloven in die dromen, hoop, doorzettingsvermogen, kameraadschap, discipline, tegenslagen en ontberingen. Maar ook over verraad en wraakgevoelens.
De première voor het glitter & glamour publiek vond vorige week plaats. Op 17 juni jl. was er een special event voor de cast, crew, familie en andere betrokkenen. Daar kreeg ik een uitnodiging voor die ik met plezier aannam. Een paar dagen later zat ik in het vliegtuig naar Jakarta.
Het event vond plaats in de bioscoop van Plaza Senayan, een grote Mall in Jakarta. Omdat er ongeveer 500 gasten waren, werd de film in meerdere zalen vertoond.
Voordat de film begon werd de cast in iedere zaal aan het publiek voorgesteld waarna een drie minuten durend promotiefilm over Ambon getoond werd.
Het verhaal is puur en realistisch weergeven tot in de kleinste details. De verschillende settings, het dagelijks leven in de kampong, de familiebanden en de onlosmakelijke loyaliteit die eraan verbonden is. Alles maar dan ook alles is herkenbaar. Hier en daar is de film wat langdradig (duurt langer dan 2 uur) en voorspelbaar. Maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt met de beelden en het acteerwerk.
De reacties van het publiek waren lovend, iedereen was in extase. Ik sprak Bobby Benggu aan, achtergrondzanger die eerder met Glen Fredly werkte, en vroeg wat hij van het event vond.
Wat vind je van de sfeer?
Bobby: “Een typisch Molukse sfeer en erg dynamisch.”
Denk je dat deze film Molukkers overal ter wereld trots maakt?”
Bobby: “Ja zeker, daar geloof ik echt in. Het zal ook mensen inspireren om het beste uit zichzelf te willen halen; ook in minder goede tijden. Dat is een universele boodschap.”
De film laat ook karaktereigenschappen zien zoals gebrek aan discipline en doorzettingsvermogen op momenten dat het gevraagd wordt. Vind je dat typisch Molukse eigenschappen?
Bobby: “Over het algemeen wel. Ik denk dat Molukkers van nature eerder de gezelligheid opzoeken dan dat ze zich willen loskoppelen van de groep om vervolgens eigen doelen na te streven. Men moet eerst een voorbeeldfunctie hebben om in te zien dat een droom waarmaken ook daadwerkelijk kan.”
Welke scene vond je het mooist?
“Toen Salembe en Fanky (twee karakters uit de film) bijna op de vuist gingen omdat ze verschillende geloofsovertuigingen hebben. Wat daarna gebeurde vond ik heel mooi maar ga ik niet verklappen.”
Aan de echte Sani Tawainella vroeg ik naar de gedachte achter de film: “Kleine kinderen weten niet wat het probleem van grote mensen is, dat moet je ze ook niet aanleren. Je moet ze leren wat goed is. Je moet ze leren hun talenten te gebruiken om het goede te doen. En zeker als het gaat om het geloof, want geen enkel geloof zegt dat we elkaar moeten moorden. Een negatieve situatie mag geen excuus zijn om je dromen niet na te streven.”
De volgende dag, nog nagenietend in mijn bed, kon ik maar aan één ding denken: deze film moet in Nederland vertoond worden. Of nee, doe maar over de hele wereld.
Door Dennis Tahitu Foto’s privébezit, Facebook
