Op weg naar mijn plek

Hij is coach en auteur van het boek ‘Op weg naar mijn PLEK’. In het boek gebruikt hij zijn eigen levensverhaal om je kennis te laten maken met PLEK. Een coachingsmethodiek die hij ontwikkeld heeft waarmee je je leven, op zowel persoonlijk als zakelijk vlak, verder vorm kunt geven.

We spreken af in een leuk cafeetje in het kleine centrum van Woerden. Hij komt binnen met een zelfverzekerde tred en zodra hij begint te praten, wordt het al snel duidelijk. Tegenover mij zit een aimabele gesprekspartner met een frisse blik op doelen en dromen: Edward Tuheteru. 

Edward is geboren en getogen in Woerden. Hij heeft altijd ambities gehad; die hebben hem in het zakenleven zeker geen windeieren gelegd. Binnen de telecombranche werkte hij zich op van medewerker tot leidinggevende. In zijn toptijd stuurde hij 120 man personeel aan, droeg Hugo Boss pakken en reed in een auto van de zaak. Afbakenen kon hij niet en nee zeggen zat niet in zijn karakter. Hij was vooral een pleaser en dat ging van kwaad tot erger. Toen hij de overstap maakte naar de energiebranche kreeg hij de zaken niet meer onder controle. Tegelijkertijd ging het privé ook niet goed. Daarna kwamen twee turning points die hem brachten tot waar hij nu is. De reis daar naartoe was er één van emotie.

“In 2004 ben ik weggegaan bij de energiemaatschappij en startte mijn eigen bedrijf. Zakelijk was dat niet de beste beslissing. Uiteindelijk verloor ik aardig wat geld. Inmiddels zat ik ook in een scheiding, dus niet echt een goed klimaat om voor jezelf te beginnen. Achteraf kan ik van deze vervelende periode zeggen dat voor mij de buitenkant vooral telde en niet de binnenkant. Als je niet bij jezelf blijft terwijl je bezig bent om je status hoog te houden dan gaat dat niet goed. Ik heb daar veel van geleerd.

Een jaar later leerde ik mijn huidige vrouw kennen. Zij komt uit de Nederlandse ik-cultuur en ik uit de Molukse wij-cultuur. Wij zijn wat dat betreft polariteit optima forma. De ik- en wij-cultuur zijn twee hele verschillende manieren van denken en benaderen. Neem bijvoorbeeld de oproepen die jullie op Facebook plaatsen. De Molukse gemeenschap kijkt naar elkaar wie er als eerst zal reageren, terwijl jullie heel duidelijk het individu aanspreken en niet een groep. In dat opzicht laten we het erg van anderen afhangen. Dat is zeker geen slechte kwaliteit. Integendeel, het is mooi omdat je de omgeving scant, bekijkt en erbij betrekt. Het grote nadeel daarvan is dat je zelf nooit zichtbaar wordt en dat je bescheidenheid prevaleert boven je doelen en dromen.

Ik had echt angst voor mijn ouders

“Mijn vrouw leerde mij om naar mijzelf te kijken waardoor er een beweging ontstond van wij naar ik. Zij vond het belangrijk om te weten waar ik stond, wat ik belangrijk vond. Dat was het begin van mijn persoonlijke ontwikkeling, mijn reis.

Nadat ik mijn eigen bedrijf had opgedoekt, ben ik weer in loondienst gegaan. Daar ging het ook niet goed. Onze wegen scheidden en als afsluiting kreeg ik een coachingstraject van twee maanden aangeboden door mijn werkgever. Dat traject was een heftige periode waarin ik helemaal binnenstebuiten gekeerd werd. Ik kwam erachter dat ik een pleaser was en eigenlijk al jaren deed wat mijn ouders van mij verlangden. Uit angst. Ik had echt angst voor mijn ouders en dat nam ik mee naar mijn werk. Dat werd nog een keer bevestigd toen ik het verhaal las van een man die streng werd toegesproken door zijn directeur. Het gevoel dat hij daarbij had, vergeleek hij met de momenten waarop hij door zijn vader werd toegesproken. Dat verhaal raakte mij diep en ik dacht “dat is mijn verhaal”.

 

“Als je wilt groeien, zul je verlies moeten meenemen op je weg”

 

 

 

 

 

 

 

 

Na alle gebeurtenissen had ik het gevoel van geestelijk faillissement. Dat dwingt je om te kijken naar wat er in je leven allemaal gebeurt. Je gaat jezelf ook vragen stellen zoals “Waar komt dit vandaan?”. Om dan vervolgens je richting te veranderen, vraagt veel inzet van jezelf. Het is hard werken. Aan jezelf, je omgeving, relatie met je ouders. Ik heb mijn ouders toen ook een tijd niet gezien omdat we echt botsten op bepaalde stukken. Pas veel later heb ik er met ze over gesproken.”

Je verlies omarmen

“Als je wilt groeien dan zal je verlies moeten meenemen op je weg. Verlies raakt iedereen, niemand uitgezonderd. Dat geldt voor iedere individu maar bijvoorbeeld ook voor onze gemeenschap. De Molukse gemeenschap heeft een collectief verlies. Het zit nadrukkelijk in ons verleden omdat we een land hebben moeten verlaten en daarmee onze identiteit voorgoed zijn kwijtgeraakt. Als je dat verlies weet te vertalen naar winst dan heb je een verhaal te vertellen. Een tijd geleden heb ik een gedicht geschreven ‘generaties zonder tranen’. Het gaat over het feit dat wij geleerd hebben om onze tranen niet te tonen. Dat is wat mij betreft de feitelijke reis die wij moeten aangaan. Dat we ons verlies moeten omarmen.”

Zowel zakelijk als privé zocht Edward jarenlang een plek om ergens bij te mogen horen. In 2010 stopte hij daarmee omdat hij realiseerde dat hij die plek zelf is. Van daaruit zette hij zijn huidige bedrijf op en schreef zijn eerste boek.

“Als ik in staat ben om een verbinding te maken met wat er in mij zit en dat leer te waarderen dan is het goed. Van daaruit kan ik verbindingen maken met anderen. Dat is wat ik zoek. Een paar weken later bleek het woordje plek vaker terug te komen. Toen heb ik het woord mij ook als het ware toegeëigend en niet veel later is de methodiek PLEK ontstaan. De methodiek heb ik in mijn boek ‘Op weg naar mijn PLEK’ beschreven waarbij ik mijn eigen verhaal gebruik.

Waar het in de methodiek om draait, is dat ik je als het ware meeneem op een reis vanuit je verleden (waar kom je vandaan en wat neem je ervan mee) naar het heden (welke patronen heb je meegenomen vanuit het verleden). Als dat eenmaal duidelijk is, wordt er gekeken naar de toekomst (waar wil je naartoe en hoe zie dat eruit) en tot slot de stappen die je daarvoor moet zetten.

Met mijn werk als coach en mijn boek wil ik een verbinding maken tussen verlangen van binnen met datgene waar we gemis hebben ervaren. En vervolgens koppel ik gevoel aan een rationeel stuk: hoe breng ik dat naar buiten, hoe breng ik dat onder woorden, hoe wordt je zichtbaar.

Dit jaar komt mijn tweede boek ‘Droomplek’ uit. Daarin koppel ik de methodiek aan de verschillende levensfasen van een mens. Een twintiger heeft hele andere vraagstukken dan iemand van 40. Daar kun je dus heel gericht in begeleiden. En eind van dit jaar ga ik aan de hand van elementen en hoofdstukken uit mijn eerste boek het theater in. Het doel is dat de try-outs in het laatste kwartaal gaan plaatsvinden zodat ik in het eerste kwartaal van 2015 het land in kan gaan.

Wat dat betreft, heb ik echt mijn eigen plek gevonden.”

Tekst: Angelique Loupatty Foto’s: Kasuaris