In de kamer stond een computer, een ordner én Dinand Woesthoff die meldde dat hij een verschil wilde maken voor kwetsbare kinderen. Waar begin je dan? Daphne Schreuder pakte die uitdaging aan en beet zich er in vast. Zoals ze altijd doet want ambitieus zijn, is voor haar niets vreemds. 

Daphne begon 19 jaar geleden in advertising en klom op van secretaresse naar Group Account Director. In die tijd werkte ze mee aan mooie reclamecampagnes voor o.a. een bouwmarkt en een energieleverancier. Nu, 19 jaar later, werkt ze mee aan het mooier maken van de wereld. 

En het verschil waar Dinand het over had? Die maakt hij. Samen met Daphne en het team van Stichting Het Vergeten Kind. Voor 32.000 kinderen. Kinderen die mishandeld, misbruikt, verstoten of gevlucht zijn en niet gewoon kind kunnen zijn. Die noodgedwongen opgroeien in opvangcentra en makkelijk te vergeten zijn.

Daphne, dochter van een Indisch/Chinese moeder en Nederlandse vader, is directeur van Stichting Het Vergeten Kind. Het extraverte heeft ze van haar moeder. Het ambitieuze van haar vader, een maatschappelijk betrokken man die in Nederland geld wierf om in het geboortedorp van haar moeder (Salatiga, Midden-Java) de huisjes van de lokale bewoners op te knappen of zelfs opnieuw op te bouwen. Daarnaast maakte hij collegebeurzen mogelijk voor arme Indonesische kinderen die heel pienter zijn. Want onderwijs vindt hij erg belangrijk. Hij was er dan ook niet erg blij mee dat Daphne niet voor een opleiding zoals de heao koos. Op haar werk voor de stichting, vertelt Daphne lachend, reageert haar vader nu: “eindelijk ga je iets nuttigs doen.”

“Ik wil Nederland vertellen dat er ontzettend veel kindjes zijn die niet thuis kunnen wonen. Dat stukje bewustwording vind ik belangrijk. Natuurlijk zijn er kinderen in derde wereldlanden en oorlogsgebieden die het vreselijk hebben, echt verschrikkelijk. Weet ook, dat bij jou om de hoek een kind in de ellende kan zitten. De 32.000 kinderen zijn kinderen die wij op onze radar hebben. Dan heb ik het niet eens over de echt vergeten kinderen die nog steeds thuis in een afschuwelijke situatie zitten.

Stichting Het Vergeten Kind begon als de Guusje Nederhorst Foundation die door Dinand Woesthoff uit iets positiefs is opgericht, namelijk de nalatenschap van Guusje Nederhorst: Woezel en Pip. De hondjes Woezel en Pip wonen in een Tovertuin, een vrolijk wereldje waar zij zich veilig voelen en met vrienden spelen. Die wereld willen we brengen naar kinderen die dat van huis uit niet hebben. Hoe bitterzoet de naamswijziging ook aanvoelde, Guusje Nederhorst Foundation heeft ons een mooie opstart gegeven waardoor wij nu verder kunnen bouwen.

Insert 1 Het Vergeten Kind

Insert 2 Stichting Het Vergeten Kind

 

 

 

 

 

 

Aan de naamswijziging is wel een zoektocht vooraf gegaan omdat we in eerste instantie niet wisten voor welke kinderen we ons wilden inzetten. Ik heb in het begin allerlei instellingen bezocht. Van instellingen met kinderen met DOWN-syndroom tot het LUMC waar kinderen met heftige ziektes liggen. Instellingen waarvan de meesten het bestaan wel weten. Wat ik niet besefte, is dat er kinderen zijn die voor hun eigen veiligheid niet thuis kunnen wonen. Totdat ik op een opvanglocatie kwam en daar een jongetje tegenkwam dat onder de sigarettenafdrukken zat. Als ik terugdenk aan mijn eigen kindertijd dan zie ik kleuren, ruik ik geuren en zie ik voor me wat ik het liefst deed. Zo’n jongetje is niet bezig met school en vriendjes maar met overleven en met het volgende moment waarop er misschien weer een sigaret op hem uitgedrukt wordt. Je ziet kindjes die zulke heftige dingen meemaken en die daardoor gedragsproblemen en ontwikkelingsachterstanden hebben opgelopen. Soms hebben kinderen ook letterlijke verminkingen. Die kinderen zijn onze doelgroep geworden.”

Zonnestralen

“In eerste instantie houden we ons als stichting bezig om zonnestralen naar kinderen in opvangcentra te brengen door ervoor te zorgen dat hun leefomgeving verbetert en ze daar wat te doen hebben. Hulpverleners hebben nauwelijks tijd voor dagbesteding. Daarin is nog zoveel te verbeteren, dat is onze eerste stap. Daarna willen we de scope verbreden door te kijken naar o.a. de voeding in de opvang en de grootte van de opvang. Het is niet goed voor een kind om in grote opvanglocaties te zitten en waar de hulpverleners in ploegendiensten werken. Of neem leefgroepen waar 20 kinderen wonen. Dat klopt niet. De kinderen worden al uit huis geplaatst en dan worden ze nog een keer gestraft door in een opvang geplaatst te worden waar het niet fijn is.”

Mooie herinneringen maken

“Sinds 2013 organiseren we o.a. jaarlijks De Week van Het Vergeten Kind. Een week waarin we iedere dag een activiteit organiseren voor het vergeten kind. Veel van dat soort kinderen kunnen niet meer bij hun gevoel komen, hebben dat vaak afgesloten. Hoe goed is het dan om met activiteiten en creatieve uitingsvormen ook die kinderen mee te nemen om bij hun gevoel te komen.

De week eindigt met een slotfeest voor 1.500 kinderen uit opvangcentra. Als de kinderen daar verblijven met hun moeders (bijv. in de vrouwenopvang) dan zijn de moeders ook welkom. Die moeders komen zelf vaak uit een moeilijk milieu of zijn in hun kindertijd geslagen. Je ziet vaker dat zo’n patroon zich dan blijft herhalen. Tijdens zo’n slotfeest willen wij ze de mogelijkheid geven om samen met hun kind(eren) mooie herinneringen te maken. Als je dat samen met je moeder kunt bereiken, is dat toch prachtig?”

Door Angelique Loupatty Foto’s Stichting Het Vergeten Kind, Nicole Romijn Fotografie, Hans Verleur, Bastiaan van Musscher